Kimsenin kimseye tahammülü kalmadı artık. Artık zaman eskisi gibi ‘huzur’ solumuyor.Artık insanlar birbirlerini sevmiyor.Birbirleriyle değil, yalnız başına huzurlu olmak istiyorlar.Çekemiyor kimse kimseyi.’Sensiz yaşayamam’ dediklerinden uzakta yaşamak istiyorlar artık. Sevgi bitti,sözler tükendi.Gözler yalan bakmaya,diller zehir solumaya başladı. Kime inanılacak, kime güvenilecek kimse bilmiyor.Herkes suçu bir başkasına atıyor.Ne ölüm bizi kurtarıyor, ne yaşamak bizi mutlandırıyor cehenneme çevirdiğimiz bu dünyada.Konuşmaktan çok, ‘susmak’ ifade ediyor her şeyi.Sevmek, artık herkese değil, daha çok hak edene yakıştırılıyor.