İNCİFERAYE/ BAHADIR KARASULU
️Ayhan'a şafak vakti kaldırım kenarında, elinde sarı bir zarfla uzaklara bakarken rastlıyoruz. Gün daha aydınlanmadan kırklı yaşlarında bir adamın ne işi var demeye kalmadan, zarfın içerisindeki mektubu görünce anlıyoruz ki çok dertli.
️Mektupta şöyle yazıyor; "Bir daha ne zaman görüşürüz bilemiyorum. Gittiğim yere varınca telefon ederim sana merak etme ya da ilk fırsatta bir mektup yollarım. Beni kendine dert etme, ben başımın çaresine bakarım. Eski neşeli Ayhan olmanı o kadar çok istiyorum ki benim için son bir kez güler misin? Ben aklına geldiğimde gökyüzüne bakar mısın? Ben başka bir memleketteyken seni hep güler yüzünle gökyüzüne bakarken öylece hatırlamak istiyorum. Kendine çok iyi bak. Allaha ısmarladık. İncifer. “
️Meğer, İncifer mektubu bırakıp gideli neredeyse yirmi yıl olmuş. Yıllarca ne arayıp, ne mektup yazmış Ayhan’a. Oysa birbirlerini çok severlermiş, evlilik planları yapıyormuş Ayhan. İncifer ise evlilik için küçük olduğunu, önceliğinin kariyer olduğunu savunur. Zaten çok geçmeden Fransa’da doktora yapmak için bir fırsat çıkınca da gider...İncifer’in aklında eğitimini tamamlayıp geri dönmek vardır... Ancak dönemez... Peki ama neden? Sorunun cevabını merak edenler; aşk, ayrılık, hüzün, kıskançlık, entrika , sır üzerine inşa edilmiş İstanbul'dan Fransa’ya uzanan öykü kitabı tavsiyemdir. Yeni kitaplarda buluşmak üzere.
