MÜTHİŞ BİR TREN
Kıraathanenin camları önüne oturmuşlardı. İki arkadaştılar. Nargilelerinin marpuçlarını emerek susuyorlardı. Zayıf olan, lülenin ateşini nargilenin kehribar ağızlığıyla düzeltti. Bir-iki nefes daha çekti. Marpucu sardı. Nargileyi önünden itti. Bu, yüzü karanlık, karışık bir adamdı. Kalın kaşları vardı. Bu kaşların altında
"356, Nisan Naren" Gözlerim gülerek ayağa kalkan sarışın kıza kaydı. Az önce güzelliğiyle dikkatimi geçmişti, belli ki onların da dikkatini çekmişti.
"482, Bulut Özar" 1.80 boylarında ve kumraldı. Oldukça hoş görünüyordu. Kahverengi oduncu gömleği ile sahneye ilerlerken özgüvenle gülümsüyordu.
"533, Uraz Kayalar" Kaşlarımı havaya kalktı, kağıdımı ayakkabısı altında tutan siyahlı çocuğun seçilmiş olmasına ne tepki vereceğini görmek için başımı kaldırdım. Garip bir gurur vardı yüzünde. Başını gayri ihtiyari eğilip kolundaki dövmeye baktı. Sanki dövmesine selam verdi.
"747, Eren Aymaz" Duyduğum isim bugün tanışıp konuştuğum isimdi. En fazla sevinen o olmuştu. Ufak bir kahkaha atmış ve sırıtarak yürüyordu. Açıklanacak son bir isim kalmıştı. O an gözlerim sahnedeki dörtlüye baktı. O kadar gösterişli görünüyorlardı ki bir anlığına kendimi orada görememiştim, onların yanında durmam için seçilebileceğime inanmamıştım.
"889," dedi aynı ses, "Kumru Sonat" Şaşkınlıkla başımı kaldırdım. Hiçbir tepki veremeden otomatik olarak ayağa kalktım ve sahneye doğru yürüdüm.
Seçilmiştim. Ben, Kumru Sonat... Seçilmiştim.
"Sen benim fırtınamdın,senden önceki benle,fırtınadan çıktıktan sonraki ben aynı değildik olamazdıkta zaten"
Ben bugün bile aynı şeyi düşünüyorum, devrimci olmak zorundaydınız. Bir de karşılarında yani 1968 kuşağından gelme çok güçlü liderler vardı. Deniz Gezmiş... Bir Mahir Çayan’ın Kızıldere’ye gidip de arkadaşı için ölmesi, Sinan Cemgillerin Nurhak Dağları’na Deniz’i idamdan kurtarmak için gidip faşizme karşı savaşıp o uğurda ölmeleri…Yani bunlar gençleri böyle titreten şeylerdi. Modeller çok güçlüydü ve amaçları yaşanılır bir dünya, yaşanılır bir ülkeydi, talepleri devrimdi tabii ki.
SÜT
Senelerden beri yapmadığım şeyi yaptım: Süt içtim. Dükkânın içinde su buharı, süt kokusu, insanı ağlatıp uyutacak, kırk sene evvelki bir beşik hatırasına kadar sürüklüyordu... Evet, senelerden beri ne erken uyanmış, ne de süt içmiştim. İşe sütle başlıyorduk. Ne haristi parmaklarımız anamızın göğsünde. O ne dişsiz bir canavar ağzı idi
Yudum yudum aynı güzellikten
Bir sen bir de ben
içtiğimiz neydi söyler misin
Bir şişe ay ışığı mıydı
Bir parça bulut mu
Yoksa dudaklarımızda tutuşan
Birer damla köpük müydü
Bırak sular yanıtlasın
Sen omuzuma koy başını
Beni suların göğsüne yasla
"Sen güneşle soluyorsun, ben ay ile
Ama aynı aşkla yaşıyoruz ikimiz de."
Sayfa 27Kitabı okudu
Sen güneş le soluklanıyorsun,
Ben ayla.
Ama düştüğümüz aynı sevda..
Anna AHMATOVA.
Ne şanslı küçük kız! Goethe ile sohbet ediyor.
Walschensee’ye varmadan yarım saat önce hoş bir macera yaşadım. 11 yaşındaki kızıyla beraber, bir arp çalgıcısı önüme çıktı ve çocuğu arabamı almamı rica etti. Adam çalgısını taşımaya devam etti, kız ise büyük, yeni bir kutuyu ayaklarımın dibine özenle yerleştirdi. Uslu, mektep görmüş bir mahluk; dünyada epey dolaşmış.
(…)
Zarif iri gözleri bazen biraz yukarı doğru kırışan inatçı bir alni var. Konuşurken hoş ve doğaldı; özellikle de çocuk gibi yüksek sesle gülerken… Buna karşılık sustuğunda sanki bir şeyi anlamlandırmak istiyordu ve üst dudağıyla yüzüne mahçup bir hava veriyordu. Onunla çok şey konuştum. Her yeri biliyordu ve her şeye dikkat etmişti. Mesela bir keresinde bana bu ne ağacı diye sordu. Bütün seyahatim boyunca ilk defa karşılaştığım güzel, büyük bir akça ağaçtı bu. Kız onu hemen fark etmişti. Bozen’a fuara gidiyormuş. Belki ben de oraya gidermişim. Benimle orada karşılaşırsa ona bir şey almalıymışım; ben de söz verdim. Orada yeni başlığını giymek istiyordu. Münih’te kendi kazancıyla yaptırdığı güzel bir başlığı. Bunu bana giymeden önceden gösterecekti. Derken o kutuyu açtı, ben de bu zengin işlemeli, güzel bağcıklı başlığa onunla birlikte sevinmeliydim… Başka hoş bir haber karşısında da aynı şekilde birlikte sevindik: Bana havanın iyi olacağına dair teminat verdi. Onlar barometrelerini yanlarında taşırlarmışmış. Ve barometreleri arpleriymiş. Arpin üs perde telleri tiz ise, hava iyi olacak demekmiş. Bugün de bakmışlar, üst eller tizmiş . Bu hayır alametini benimsedim ve keyfimiz yerinde yakında görüşmek umuduyla ayrıldık küçük kız ile…
Muhakkak bir gün;
Seninle ben aynı anda
Birbirimizi düşüneceğiz.
Yeter ki sen ömrünün herhangi bir,
Saniyesinde de olsa beni düşün...
Nazım Hikmet Ran