Kış öldü tıkabasa karla
Beyaz kovanları ateşe verdiler
Bağ - bahçede konup dallara
Övgüler yağdırıyor kuşlar
Duru ilkyaza yumuşak nisana
Dostluk, iki değişik cins arasında da olabilir; hatta onları tüm kabalıklardan uzaklaştırır. Ama kadın erkeği erkek olarak, erkek de kadını kadın olarak görmeye devam eder. Aralarındaki bağ ne bir tutku ne de saf bir dostluktur. Kendine has bambaşka bir duygudur.
Sayfa 65 - Dorlion Yayınları Nisan 2022Kitabı okuyor
"Pek az zamanı kaldı bu zora koşulmuş bedenimin
Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi...
Tüy, kan ve hiçbir salgıyı düşünmeden
Kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!
Nasıl da biçilmiş kaftan ölüm
Bu solgun yürek için.
Sevinçlerle sevinçleri bağlamayan zaman bir
Bir boz köprü ve onun dayanılmaz gölgesi.
Yitiyor işte gözardı edilen bedenim
Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi...
Dost, ana baba ve hiçbir umudu düşünmeden
Doğramalıyım bu tiksinç vücudu beynimle!
Bilir miydim yaklaşan karanlığı daha önceleri
Son verebilir yaşamın benimki olduğunu?
Şendim, şendim ben
Kahkaham insanları ürkütürdü!
Zamanı azaldı artık, zorlanmış bedenimin
Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi...
Aşk, bağ ve hiçbir utkuyu düşünmeden
Kalıvermeliyim öylece kaskatı!"
Sayfa 80Kitabı okudu
Sadakat, sadeleştirilmiş duyguların en uç noktasında bağ kurarken, akıl ile hakaret geçer.
Risalenin bu noktasında, güneşin pişirdiği bir kavun misali... Güneş, kavunu bilmese de pişirir, kavun, güneşin farkında olmasa da pişer. Elverir ki, aradaki bağ ve liyakat ölçüsü kurulsun... Eğer iki taraflı verici ve alıcı şuur ve bilgi yerine gelirse, iş, arabanın tatlı bir meyil üzerinde kayması gibi kolaylaşır.
Sayfa 148Kitabı okuyor
Empati, duyulmuş, anlaşılmış olmanın sevincini hissetmeyi karşılıklı bir bağ kurabilmeyi sağlar.
Hiç konuşmasak, hiç görüşmesek bile aramızda asla kopmayacak bir bağ olacak. Ve o bağ ikimizin de canını yakacak ömür boyunca
Eskiyi özlüyor insan, geçmişi, geçmişteki insanları, yaşanan güzel anıları. İnsanların hayatına girdiği o ilk ânı özlüyor insan, sonrasında neler yapabileceğini bilemeden hayatına aldığı o anları. Eskiyi bu yüzden sevmiyor muyuz zaten? Ne yaparsa yapsın aklı hep geçmişte bir yerlerde kalıyor insanin; bir anıya, bir fotoğrafa, birkaç cümle söze, çalan bir müziğe takılıyor aklı. Dalıyor uzaklara, hiç olmayacak yerlere ve belki de hiç ait olmadığı yerlere. Ne diyordu eskiler; "Kalp neredeyse insan oraya muteberdir" diye. Yani bizler hep ait olmadığımız yerlerdeyiz. Ya sonra? Keşkeler başlıyor 'iyi ki'ler dururken, cümleler yarım kalıyor. İç muhasebesi yapmak isterken yüreği sızlıyor, kalıyor orda kıpırdayamıyor. Belki de o an en iyi ilaç, en iyi teselli gözden düşen birkaç damla yaş... "Aslında insanın canını en çok acıtan şey; hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır" diyor Dostoyevski ve ekliyor Nazim Hikmet "Eskimek ne güzel eksilmedikçe." Oysa hayatımıza giren insanlar değilmiydi bizi eksilten, yaşanması mümkünken yaşayamadığımız mutlulukları bize yaşatan? Düşmek değildir insanları üzen, elinden tutar gibi yapip itenlerdir aslında insani hayata küstüren. Gece karanlığının sonsuz düşünceleri değildir insanı uykusuz bırakan; kalbine girer gibi yapıp, senin kapını senin yüzüne çarpanlardır insanı hayata karşı bir sıfır başlatan. Demem o ki, bağ kurduğu her şeyle sınanıyor insan. Öyle yada böyle..
…
Anne , burası benim alanım . Sen oradasın ve ben buradayım . Ben küçükken seni mutlu etmek için her şeyi yapabilirdim ancak bu benim için çok fazlaydı . Şu an herkesi mutlu etmeliymişim gibi hissediyorum ve bu da yakınlık kurma hissini boğucu hale getiriyor. Anne , bundan sonra senin duyguların orada ve benim duygularım da burada , benimle birlikte. Bu sınırların içerisinde kendi duygularımı onurlandıracağım , böylece bir başkasıyla bağ kurmaya başladığımda kendimi kaybetmek zorunda olmayacağım .
Sayfa 182Kitabı okuyor
İnsanın sadece düşünme melekesiyle ulaştığı Tanrı ile kendisi arasındaki yegane bağ akıldır.
Bir köylünün asmasını keseceğinize bacağını kesin daha iyi, ona daha az zarar verirsiniz. Don Camillo eve döndüğünde altüst olmuş haldeydi, bir bağ dolusu ceset görmüş gibi hissediyordu.
"Efendim" dedi Don Camillo, "burada yapılacak tek bir şey var: Bunu yapanları bulup bir güzel dövmek."
"Don Camillo, o zaman bana cevap ver: Eğer başın ağrıyorsa, ağrıyı geçirmek için başını keser miydin?"
"Ama zehirli yılanları katlediyoruz!" diye bağırdı Don Camillo.
"Babam bu dünyayı yaratırken insanlar ve hayvanlar arasında net bir ayırım yapmıştır. Bu da demek oluyor ki insan kategorisinde olanlar her zaman insan kalacaktır ve bu nedenle de her zaman insani muamele görmelidir. Aksi halde beni çarmıha gerdirmek yerine, onları yok etmek daha kolay olmaz mıydı?"
Sayfa 102Kitabı okuyor
