Nefisti! Henüz bitirdim okumayı, duygularım da düşüncelerim de yerinde duramıyor.
Fiziksel körlük anlatılmış gibi dursa da insanın içindeki bencilligin, kötülüğün-olanca gücüyle- orada olduğunu anlatiyor ve tüm bunlara rağmen doktorun karısı ile iyiliği, umudu ve yardımlaşmayı. Ama iyiler de zaman zaman kötü şeyler yapabilir, isteyebilir. Daha doğrusu iyi ve kötü kavramları kalıplaşmış sözlerle ifade edilemez diyor yazar, anlattıklarıyla. Duygusal körlüğün, fiziksel körlükten çok daha yaygın ve tehlikeli olduğunu da.
Yazarın anlattığı dünyaya girmek hiç de zor olmadı, daha ilk satırda alıp sizi romanın ortasına bırakıyor yazar. Sonrasında anlatılan bazı şeylerin imgesi ise bir türlü kaybolmadı zihnimden. Hatta zaman zaman oradaymışım duygusu ağır basıp duyduğum rahatsızlıktan okumaya ara verdiğim de oldu. Bana göre romanın başarısı zihnimize attığı çentikler, oluşturduğu sorular(dünyaya, insanlara, yaşama dair) kadar bizi o yarattığı dunyada ev sahibi yapmasıdır. Ve Saramago bunu hep yapıyor...
