Yasamimdaki bircok seyde oldugu gibi oraya da bir akintiyla suruklendim
Kendimin derinliklerine dalabildiğim zamanlar vardı hatırlıyorum. Onlara tekrar ulaşabilme umuduyla yaşıyorum, yazıyorum.
heyecanlarımdan geriye koca bir boşluk kaldı, dolduramıyorum
Okur Takip Önerileri
“bence insan mutluluk uğruna, mutlu olabilmek adına bahaneler bulabildiği için yaşamalı.”
Dalları gitgide daha da yükselen bir ağaca tırmanmak için uğraşan bir çocuk gibiyim
Sayfa 168
“Ama önceye dönebilmenin hiçbir yolu yok. Geçmişle yapabileceğimiz tek şey, onu sırtımızda taşımak ve ağırlığının gitgide arttığını hissederken altında kalıp ezilmemek için dua etmek.”
Sayfa 61
“Herkes kendi görüş mesafesini dünyanın sınırları zanneder.”
Sayfa 38
Binlerce parçaya bölünen ruhumun kesikleri nasıl oluyor da boğabiliyor beni olmayan elleriyle
Kesilen parmaklarımın acısına dayanabilir miyim ruhumu toplarken
‘Sevgilim,sana karşı hiçbir günahım yok. Yalan söylediğinden eminim; ama yine de sözlerinin doğruluğuna inanıyorum. Aklım yalan söylediğinden kesinlikle emin; fakat kalbim buna inanmak istemiyor!..’
Sayfa 11
“Bana kısa sürede boğulup gideceğim sulara girmem gerektiğini söylüyorlar. Doğruca suya girmeden önce kıyıya senin için bunu bırakıyorum. Onu bulman için dua ediyorum, böylece boğulmadan önce yüreğimden ne geçtiğini bileceksin.”
Sayfa 405
“Güzellik gelişigüzel, düşüncesizce dağıtılmış, hakkıyla kazanılmamış, muazzam bir armağandır.”
Sayfa 330
“Tepenize çığ düştüğünde, bütün o karın altında yatarken neresi aşağı neresi yukarı anlayamaz olurmuşsunuz. Karı iteleyip kurtulmak istiyor ama yanlış yönü seçip kendinizi daha derine, kendi mezarınıza gömüyormuşsunuz. İşte kendimi aynen böyle hissediyordum, yönünü şaşırmış, arafta kalmış, pusulamdan olmuştum.”
Sayfa 212
Ama bazen, ancak yaşayıp bitirdikten sonra yaşamın bir amacı olduğunu fark edersin, bu da genellikle hiç aklında olmayan bir amaçtır
Sayfa 128
“O gece kendimi evrendeki her şeyin altında duran kaplumbağa gibi hissettim.”
Sayfa 91
Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı?
Sayfa 46
“Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek iş vardır, o da ölmek. Bak, bunu yapabiliriz ve ancak bu takdirde irademizi tam bir şey yapmakta kullanmış oluruz.”
Sayfa 7
En akıllımızın kafası bile bizden evvelkilerin depo ettiği bir sürü bilgi ve tecrübenin ambarı olmaktan ileri geçemez.
..ve bir arının vızıltısını işiterek bu dünyaya tanıklık etmenin, yaşamanın ne tuhaf bir şey olduğunu aklımdan geçirirdim.
Sayfa 28
“Hayat olması gereken şey değil. Hayat kötü bir şey ve sunduğu tek nimet hiçliğe açılan bir kapı olması.”
Sayfa 45
Ne geçmişin hatırası kalmıştır, ne de bizden sonra gelecek olanların geriye bir hatırası kalacaktır.
Sayfa 41
“İnsan tarafından edinilebilir tek kesin bilgi hayatın anlamsız olduğudur.”
Sayfa 29
“..hiçbir canlının nefes alıp vermediği bir dünyada, yıldız hazinelerinin arasında başıboş geziniyordu. Masallardaki hırsızlar gibi çıkışı olmayan bir hazineler odasında kapalı kalmıştı.”
Sayfa 79
Onun boşluğunu değil fakat yokluğunu hissedecektim.
Sayfa 138
Hiçbir şey beni, hakkımdaki bir kanaati düzeltmek mecburiyeti kadar korkutmazdı.
Sayfa 44
İnsan yarattıklarının kölesi haline geldi. Galip gelen, aynı zamanda kurban oldu.
Sayfa 147
Bu, sokak lambasının altında, geceleyin, anahtarlarını arayan adamın hikayesi gibi.. “Buraya düştüğünden emin misin?” diye sorar birisi, “hayır” diye cevap verir adam, “ama burada ışık var”.
Sayfa 29
Ve zaman anlıklaştı
Sayfa 12
