Yedinci benlik: Bu adama karşı hepinizin isyan etmesi ne garip, zira her birinizin önceden yazılmış ve yerine getirmesi gereken kaderleri var. Ah, keşke ben de sizden biri olabilseydim, kaderi önceden tayin edilmiş bir benlik.
Sayfa 21Kitabı okudu
Open in app
Get started

Olumsuz Benlik Algısı
Yedi benlik
Yedinci Benlik :Her birinizin önceden belirlenmiş bir işi olduğu için bu adama karşı isyan etmek istemeniz ne kadar tuhaf! Ah, keşke ben de sizden biri olsaydım ;talihi belirlenmiş bir "benlik"! Ama öyle değilim! Ben hiçbir şey yapmayan "benliğim" ; siz hayatı yeniden bir yaratmakla uğraşırken, ben "hiçbir yer" in ve "hiçbir zaman" ın yararsız ve boş dilsizliğine gömülmüşüm. Peki komşular, söyleyin şimdi, sizin mi,yoksa benim mi isyan hakkı?
Yedinci Benlik konuşmasını bitirince, öteki altı Benlik, hiçbir karşılık vermeden, acıyarak baktılar ona ;gece daha da derinleşince, birbirinin ardından, yeni ve mutlu bir itaat içinde uykuya daldılar. Ama Yedinci Benlik uyanık kaldı ve her şeyin arkasında olan hiçliğe daldı gitti.
Sayfa 14Kitabı okudu
Gidiyordu. Arkasından gidemezdim. Giderdim de, gidemezdim. Kadın olmak sıklıkla fena asmayı gerektiriyordu çünkü. Gaza basıp duvara toslamışm da vardı. Geçmişten ders çıkarmak hiç benlik değil de ama bazen canım o kadar açıyor ki, aynı acıyı bir kez daha yaşamamak için kendini sandalyelere çivileyebilir, kapıları kilitleyip anahtarla uyutabilirdin. Ben de aynını yaptım. Frene bastım.
Sayfa 65Kitabı okudu
Bir bütün olarak yaşam neden ahlaklılığın ya da etiğin ön koşuludur, çünkü eğer başkaları yarın, hem dün hem de bugün olduğum kişi olacağımdan emin olmazsa, bana ya da vaat ettiğim şeyleri yapacağıma ya da yükümlülüklerimi yerine getireceğime güvenmeleri için bir sebep kalmaz ve eğer ben kendi geçmişimi bilmezsem dünle bugün ve yarın arasında bir bağ kurmak için elimden geleni yapmazsam, başkalarının bana güvenmesi için bir sebep yoktur. şayet rocoeur’ün ”benlik değişmezliği” adını verdiği şeye sahip değilsem, ne ben ne de başkaları bana bel bağlayabilir. benlik değişmezliği -kişisel bütünlük ve kimlik- kişiler arası güvenin ve dolayısıyla ahlaki bir yaşamın temel önkoşuludur. sırf zaman içinde aynı kişi olduğumuzu bildiğimiz için vaatlerde bulunabilir ve beraber yapacağımız eylemlere taahhüt edebiliriz; çünkü az çok tutarlı bir kimliğe sahibizdir.
Sayfa 115 - okuma eylemini; düşünmekte olduğum bazı meseleleri, kimi zaman zaten bir başkasının toparlayıp dile getirmiş olması nedeniyle seviyorum.Kitabı okudu
"Acı var. Gerçek. Ona yanlış anlama diyebilirim, ama var olmadığını veya herhangi bir zamanda yok olacağını varsayamam. Acı çekme, yaşamımızın bir koşulu. Başına geldiği zaman fark ediyorsun. Onun gerçek olduğunu anlıyorsun. Tabii ki, tıpkı toplumsal organizmanın yaptığı gibi, hastalıkları iyileştirmek, açlık ve adaletsizliği önlemek doğru bir şey. Ama hiçbir toplum var olmanın doğasını değiştiremez. Acı çekmeyi önleyemeyiz. Şu acıyı, bu acıyı dindirebiliriz ama Acı'yı dindiremeyiz. Bir toplum ancak toplumsal acıyı - gereksiz acıyı - dindirebilir. Gerisi kalır. Kök, gerçek olan. Buradaki herkes acıyı öğrenecek; eğer elli yıl yaşarsak, elli yıldır acıyı biliyor olacağız. En sonunda da öleceğiz. Bu doğuşumuzun koşulu. Yaşamdan korkuyorum! Bazen ben çok korkuyorum. Herhangi bir mutluluk çok basit gibi geliyor. Yine de her şeyin, bu mutluluk arayışının, bu acı korkusunun tümüyle bir yanlış anlama olup olmadığını merak ediyorum. Ondan korkmak veya kaçmak yerine onun içinden geçilebilse, aşılabilse... Arkasından bir şey var. Acı çeken şey benlik; benliğin ise yok olduğu bir yer var. Nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Ama gerçekliğin, rahatlık ve mutlulukta görmediğim, acıda gördüğüm gerçeğin, acının gerçekliğinin acı olmadığına inanıyorum. Eğer içinden geçebilirsen. Eğer sonunda kadar dayanabilirsen."
Yaptığı her iş annesi tarafından eleştirilmiş ve tüm kararları annesi tarafından alınmış bu çocuğun içselleştireceği bilinçaltı inanç, yetersizlik ve değersizlik olacaktır. "Annem yaptığım hiçbir şeyi beğenmiyor her yaptığımı düzeltiyor, birçok şeyi benim adıma yapıyor demek ki ben yetersizim. Kendim hakkında kararlar veremiyorum. Sesim duyulmuyor demek ki ben değersizim." Cocuklukta oluşan bu ve benzeri inanışlar bizim kendimize dair benlik algımızı şekillendiren iç seslerimiz haline gelirler. Bu inanışlar doğrultusunda kendimizden bir beklenti düzeyimiz oluşur ve beklentiler de kendini gerçekleştirir.
Bazen kendimi düşünüyorum, içinde bulunduğum anı, geçmişte yaşadıklarımı düşünüyorum. Geleceği düşünüyorum ve çokça düşlüyorum. Andan kopuyorum, zihnimde yaşıyorum. Kendimi ait hissedemiyorum bulunduğum yere. Beceremiyor da olabilirim yaşamayı herkes gibi. Dışarıdan belki çok mutlu gözükebilirim. Buna itiraz edemem. Çünkü içimde kopuyor benliğimin tüm fırtınaları. İçimde yaşıyorum en güzeli ve en kötüyü. Çok uzun zaman oldu birisiyle içten bir sohbet edeli. İçimdekilerden, kafamdakilerden bahsetmeyeli ne kadar oldu unuttum ben. Bundan şikayetçi miyim, bilmiyorum. Belki ara sıra. İçimden geldiği gibi yaşamayalı çok oldu. İçimden geldiği gibi davranmayalı çok oldu. İstemiyor muyum ben de içimdeki aptalı ve heyecanı dinlemeyi? Ben de istiyorum sabahlara kadar eğlenmeyi, belki sokaklarında gezmeyi bilmediğin bir şehrin. Şarkı söylemek istiyorum yürürken. Neden kendimden bu kadar kaçıyorum. İçimdeki beni dışarı çıkaramıyorum, bilmiyorum. Kesinlikle uygun mekanda olmamamdan kaynaklanıyor bu. Katlanıyorum… Gelecek güzelliklerin hatırına yapıyorum bunu. Aptalca bazı düşünceler karaladım buraya. Kendimi böyle avutuyorum işte. Kaçıyorum işte yine andan ve şimdinin karanlığından. Geleceğe, aydınlığa ve güzelliklere…
İblis dedi ki: Daima şu sözü hatırında tut; ben ben deme de benim gibi olma!!
Sende bir kıl ucu kadar bile varlık, benlik olursa kâfirsin: sende kulluk yoktur!
Sayfa 256
