Ağlamaklıyım.
Bitti.
İnsanların iyiliğine, dünyanın güzelleşebileceğine, iyilerin saf iyi kötülerin saf kötü, çıkarcı olduklarını bir kez daha görerek bir yandan karamsarlığa bir yandan umuda sürüklüyor İnce Memed.
Abdi Ağalar bitmeyecek, Hamzalar Murtazalar eksilse de yok olmayacak, bir kötünün yerine bir kötü daha gelecek diyoruz ya ama iyinin sayısını hep gözardı ediyoruz.
Bu dünyada iyiler daha çok ama bir kötünün gözü karalığı sindiriyor hepsini.
Ferhat Hocanın isyan çağrısına o kadar azı ayaklanıyor, yürekleniyor ki düşünüyorsun ve biliyorsun zulme ses çıkarmayanlar daha büyük zulüm görecek.
Bir çocuğun ağlamasına dayanamayan, aç gördüğü biri karnını doyurmadan kendisinin boğazından bir şey geçiremeyen, adına destanlar yazılıp, türküler dualar okunduğunda bile yüzü kızarıp başını eğen bir eşkıya yaratabilen, insanlığa umut dağıtan Yaşar Kemal'in bizim topraklarda doğması nasıl bir hediyedir bilemem ama bence o da Kırklara, ermişlere karışmış gitmiştir :)
Yaptığım meslek mi beni bu kadar duygusal yapıyor, yoksa İnce Memed i okuyan herkes mi aynı şeyi düşünüyor bilmiyorum ama bence okuyanı gerçekten iyi insan yapıyor.
Ne diyor Dostoyevski (Ayrıca Zülfü Livaneli) "Dünyayı güzellik kurtaracak. "
Babaya Mektup”unu okurken yalnızca dünya edebiyatında değil, bizim edebiyatımızda da baba oğul ilişkisini anlatan birçok hikâyenin ve romanın olduğunu fark ettim. Nitekim Oğuz Atay’ın “Korkuyu Beklerken”deki “Babama Mektup”undan Orhan