Buna güldüm
Arap keder içinde, "Dünyada herkes on beş dakikalığına zengin olur demişlerdi, sıramızı savdık," diye söylendi.
Sayfa 30Kitabı okuyor
"İnsan, onu öldürmek isteyen bir insanı sever miydi?
Buna içten içe güldüm. İnsan asla sevmesi gerekeni sevmezdi zaten.
Hayatlarımız birer bataklıktı ve boğulmadan önce çekebildiğiniz kadar insanı kendi bataklığımıza çekiyorduk."
Sayfa 39 - Artemis MilenyumKitabı okuyor
"Kapıdan çıktığımızda bir akşam üzeri girdiğimiz acı kırmızı otelin, gece görüntüsüne baktığımı da hatırlıyorum. Ahşap panjurlu pencerelerden biri açıktı. İçeriden loş bir ışık yükseliyordu. Uçuşan bir perde vardı. O odada olmak istedim. Hatta Ozan'a bir gün o otelde turist gibi kalmak istediğimi de söylediğimde; Ozan, "Tamam" dedi. "Kaldırız." Halbuki neden beraber kalalım? Ama buna da güldüm. Gülme fukarasının teki olduğundan içimde sakladığım ne varsa döktüm gitti."
Sayfa 198 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okuyor
Mobbing Bank Diyor ki;
Türk Dijital Devrimi
Aydaa bu nereden çıktı şimdi deneyim
Siyonizm sosyal ağlar ile hem para kazanıyor hemde kim ne düşünüyor nereyi nasıl sömürge ederiz bununla ilgili plan ve proje sosyal ağlar üzerinden geliştirip troll piyonlar ile gündem ve algı operasyonu düzenliyor. Aynı zamanda sosyal ağlar gizli istihbarat örgütlerinin yuvalandığı her
Ah'lar Ağacı
Bir ilaç içsem bari diye düşündüm,
Biraz kolanya sürünsem,
Ferahlasam, pencereyi açsam.
Şöyle bir şey yazdım sonra:
Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre
Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.
Berbattı.
Bir şiire böyle başlanmazdı.
İç ses, diye söylendim,
Ardından Yıldırım Gürses...
Aptal Aptal güldüm birde buna.
Ayşecik vazoyu kırıyor
Ve "tamir et bakalım" diyordu babasına.
Yapıştırsam da parçalarını hayatımın
Su sızdırıyordu çatlaklarından.
Karnıbahar kızartmıyordu asla.
Başroldeki kadınlar.
Sayfa 13 - Metis YayınlarıKitabı okuyor
instagram.com/reel/C5k2Ve3tNQ...
🤣🤣🤣🤣 çok güldüm buna bu ben😂😂😂
🖤🤍🖤🤍🖤🤍🖤🤍🦅🦅🦅🦅🦅
Ben yanarım, takım yanmasın 😁😁🤭🤭🤭
Seni görmemeye dayanamam. Aklım sende kalır. Kalbim sendeyken bir de aklım sende kalırsa, beni deli diye kapatırlar bir yere dedim. Bunu mu istersin dedim. Bunu istemem dedi. Ama ben zaten sadece kalbin bende kalsın diyorum dedi. Güldüm. Hiçbir şey bilmiyorsun aşk hakkında dedim ona. Kalp ve akıl dedikleri, birisi kan pompalayan yumruk büyüklüğündeki et parçası, diğeri de ceviz içine benzeyen bir pembe pelte değil ki dedim. Bunlar birbiriyle savaşmaya yemin etmiş iki düşman, aşk bahçesinden içeriye girince. Birisi sende kalırsa, bu savaşa devam etmek için diğeri de sende kalacak. Mecbur buna.
Sayfa 36 - Dedalus Yayınları
sadece bir karakteri sevmedigimden bahsediyorum (neden sevmedigim vs yok) onun disinda hic spoiler yok. zaten genel olarak icerikten pek bahsetmiyorum.
aslinda bu kitap hakkinda cok soyleyecek bir seyim yok. ayrica agzimi actigim anda 
Elif tarafindan oldurulmekten inanilmaz korkuyorum. lutfen aileme zarar verme.
ben kitaptan bayagi keyif
Büyüdüm ve büyüdükçe kendime hep bir yol buldum, kendime bir umut buldum. Kendimi haritasız, umutsuz bırakmadım. Ücretsiz dans kursları aradım. Ücretli kursları ücretlerini ödemek için okula giderken çalıştım, birikim yaptım. Saçlarımı uzattım. Her şeye rağmen hep güldüm, kağıdımı yırtıp çöpe attıkları gibi beni de atamayacaklardı. Bunu onlara göstermek istedim.
Ben bir gün bir karar verdim, önüme çıkan her zorluğa gülüp, kolaylaştırmaya yemin ettim. Kendimi üzmeyeceğime dair kendime bir söz verdim çünkü bu dünyada beni üzmeyecek tek insan bendim. Her birimiz birer kitabız aslında. Girişiyle, gelişmesiyle, sonucuyla, inişleri ve çıkışlarıyla birer kitap gibiyiz. Ben bomboş bir kitap olacaktım çünkü beni buna inandırmaya çalıştılar. Bir kitap değil, üzerine yazılıp çizilen bir defter olacaktı hayatım. Kimse bana inanmazken ben bir anlığına kendime inandım ve kendi hayatımı yeniden yazdım...
Önümde bir sayfa vardı. Ben o sayfada hayatın bana neler getirebileceğini görebiliyordum. Ailem ise önümdeki o
sayfayı bomboş görüyordu. Dans etmeyi seviyordum. Geceleri yatağıma girdiğimde kafamdaki her üzüntüyü silip kendimi bir dans sahnesinde hayal ediyordum. Bu benim tutkumdu, bu benim hayalimdi, bu benim hedefimdi. Bazılarımız kırık çocuklar olarak büyütüldük, bir yanımız hep kırıldı. İçimizde bir yer hep hoyratça yere fırlatıldı, üstüne çıkılıp ezildi ve paramparça oldu. Bizim içimizi kırdılar, içimizi paramparça ettiler Tuzla buz ettiler bizi.
Bir ylbaşı gecesi oturup hayallerimi yazdığım bir kağıt vardı. Dans etmek istediğimi, kendimi tüm dünyaya göstermek
istediğimi, alkışlanmak istediğimi yazmıştım. O kağıdı ertesi gün çöp kutusunda buldum ve buna ağlamam gerekirken güldüm. Yırtılıp çöp kutusuna atılan benim hayallerim değildi, o sadece bir kağıttı. Hayallerim benim içimdeydi. Ondan sonra hayallerimi yazmayı bıraktım. Ondan sonra sadece duygularımı ve hislerimi yazmaya başladm. Geleceği kağıda dökmenin, hayallerimi kafamdan çıkarmamın bir önemi kalmadı. Ben sadece kimsem, neysem, ne hissediyor ne düşünüyorsam onu yazdım.
'hayat'ta üzerine düşünülecek şeyler; montaigne ve monteyn.. :D
bundan 15-16 sene öncesinde köyde olduğum bir gündü.. akşam saatleriydi.. bizim oralarda hayat denilen, evin önünü kaplayan üzeri kapalı, çevresi açık yüksekçe yerde (şu evin girişi gibisine bi' yer; 4.bp.blogspot.com/-hLE3QMeLxcw/V1... ) yeğenim ile birlikte
