Kitabın sonunda Bazarov'a da ağlamazsın kızım, kendine gel, diye kızdım kendime.
Yaşamak ve umut etmek için sebeplere ihtiyacımız var. Yevgeniy kendisi bu sebeplerden uzak bir yaşam kurmaya çalışan yalnız ve bir tek kendi olarak yaşamaya çalıştı, lakin çok eski bir gerçek olan ölüm buna müsaade etmedi. Bazarov kendisini aşka, aileye, arkadaşlığa ya da dini duygulara teslim etmeyerek yaşadı. Reddettiği bütün duyguları son nefesinde yanında olandı.
Güzel ve duygulu bir kitaptı klasik olmayı fazlası ile hak ediyor.
