“Avrupa’da aile kavramı yok, bağlar kopuk” diye çok söylenir, övünürüz ya Türkler olarak. Övündüğümüz aile bağlarımız çoğunlukla bu kitaptaki gibi bağlar. Aile büyüklerinin korkusu, mahalle baskısı, sevgisizlik, kendinden uzaklaşma… Zorunluluk duyduğu için bir arada çoğu aile bireyleri, kitaptakiler gibi. Onların da hangi birine dokunsan bin “ah” işitiyorsun. Herkes dertlerini taşıyor ceplerinde.
Şermin Yaşar ‘ın okuduğum ilk “yetişkin” kitabı bu kitap. Çocuk kitaplarını daha başarılı buldum. Bu kitap da güzel, sürükleyici ancak Anadolu’da rastlanabilecek bir hikayeyi çok derine inmeden, irdelemeden anlatmış bana kalırsa. Kitabı ithaf ettiği Ethem karakterine bile çok az değinilmiş. Sanki karakterlerin her biriyle röportaj yapıyormuşuz gibi, her birinin ailelerine bakışını, kendi acılarını, yaralarını okuyoruz. Nasreddin Hoca gibi “sen de haklısın” diyip duruyoruz her karakterde. Sanırım yazar da bunu amaçlamış. “Bir oturup dinleseniz, kimlerin ne dertleri var bir bilseniz” diye yola çıkmış gibi. Ama ben Ethem’i daha çok okumayı tercih ederdim, herkesi ayrı ayrı okumak yerine.
