Tavandaki koyu rutubet lekesi, az önceki kabustan sızmış sanki. Gözlerini kocaman açmış, bana bakıyor. Ne görüyor benim içimde, merak ediyorum. Yoksa ben de onun için, rutubet dünyasında güneşe bulanmış kuru bir leke miyim?
SÜSEN MEVSİMLERİ
Zaman nasıl geçti bilemezsin,
Ey sevgili.
Biraz daha yaklaştırdı kader,
Duam kadar,
Ömrüm keder.
Nasıl da geçti takvimler,
Sen çok güzel.
Andrey Tarkovski
"Budala'ya dayanan bir senaryo yazmaya çalışıyorum, çok zor bir iş. Dostoyevski'ye hiç de doğru olmayan birçok şey yüklenmiş. Örneğin Moskova dahil her yerde, dindar bir yazar olarak görülüyor Dostoyevski. Oysa, inanç organı körelmiş insanın dramını ifade
eden ilk yazarlardan biri olmasının dışında, o kadar da dindar olmadığı hiç düşünülmemiş. Maneviyatın kaybedilmesinin trajedisiyle uğraşıyor. Kahramanlarının hepsi de inanmak isteyen ama inanamayan insanlar, bana öyle geliyor ki burada, Batı'da Dostoyevski'ye duyulan muazzam ilginin gerisinde, yazarın manevi boşluk ile dindarlığın krizi karşısında duyduğu kaygı var. Dostoyevski bunu doğrudan anlatmamayı başarmış, ama bütün hayatı boyunca inanamadığı için acı çekmiş. Hep inanan biri gibi davranmış, ama kimseye itiraf edememiş, bunun yersiz olduğunu düşünmüştü her halde. Prens Mişkin'i işte bu bakış açısıyla ele almak istiyorum."
Sayfa 83 - Agora Kitaplığı, 1. Basım
Düş
“Daha önce de benlik ve ego sorunsallarıyla ilgili bir düş görmüştüm. Düşte tepelik bir yerde, dar bir yolda yürüyüşe çıkmıştım. Işıl ışıl bir güneş vardı ve olduğum yerden tüm çevreyi görebiliyordum. Yolumun üzerine küçük bir kilise çıktı. Kapı aralıktı. İçeriye girdim. Kilisenin içinde, Meryem Ana'nın resminin ve haçın yerine, çok güzel düzenlenmiş bir Çiçek demetinin olması beni çok şaşırttı. Mihrabın önünde, yerde, yüzü bana dönük meditasyon yapan bir yoginin lotus pozisyonunda oturduğunu fark ettim. Ona daha yakından baktığımda, yüzünün benim yüzüm olduğunu anladım. Dehşet içinde uyanırken, "Demek ki beni düşünen o! Bir düşü var. Düş de benim," diye düşündüm. Uyandığında ben yok olacaktım.”
Sayfa 374Kitabı okudu
1 Ekim 1914'te, geceyi Calais'de geçirmek zorunda kaldım, uzun süren yalnızlığımdan sonra kendimi kentin tek eğlence yerine attım, burada içki, şarkı ve kızlar vardı.
Meyhane, askerler ve denizcilerle doluydu, bazılan cephe den izinli gelmişti. Bir Fransız askeriyle konuşmaya dal dım, büyük bir gururla bana sosyalist olduğunu söyledi, hem de entemasyonalciydi. Savaşta, bazı Almanlan esir al mıştı, onlann ne harika insanlar olduğunu anlattı, hepsi de sosyalistmiş.
"Buraya bakın," dedim, "Entemasyonalci iseniz, neden savaşa katıldınız?"
Sayfa 227 - Pencere Yayınları Mayıs 2012Kitabı okuyor
"Bana zaten borçlu olduğunuz sevgiyi hatalarınızın karşılığı olarak sunduğunuza göre, kendinizi epey suçlu hissediyor olmalısınız."
Sayfa 26 - YKY, 5. Baskı: İstanbul, Mart 2022Kitabı okuyor
“Hiçbir şeyin benim için gerçekleşmediği, ama yine de her şeyin bana dahil olduğu duygusunu taşıyordum yalnızca; ilgisiz kalsam da, çok derin ve çok gerçek şeyler tadıyor olmak müthiş mutluluk veren bir duyguydu, ruhumun en canlı kaynağını oluşturur, tanımadığım yerlerde şehvet gibi üstüme çökerdi.”
Sözcükleri ancak oluşturabiliyordu şimdi. O or- gazmdan sonra ancak konuşabiliyordu. Söyleyebildiği tek şey onun adıydı. "Clay!"
"Bunu halledeceğim," diye fısıldadı Clay. "Sana bakacağım."
"Biliyorum," diye mırıldandı Julia, tamamen ken- dinden geçmiş hissediyordu.
Clay öpme işine geri döndü, bu sefer
Sayfa 185
"Sen bütün viskilerden, bugüne kadar yediğim ve içtiğim her şeyden daha lezzetlisin. Kalmaya geldin değil mi?" diye sordu Clay. Cevabı bir de ondan duy- mak istiyordu.
Julia evet anlamında kafasını salladı. "Kalmaya geldim."
"Artık kaçmak yok."
"Artık kaçmak yok," diye tekrar etti
Sayfa 300
Sadece rehinci değil sapık da olabilirsin!
Farklı düşünceler de hoşuma gidiyordu, örneğin ben kırk bir, o ise hepsi hepsi on altı yaşındaydı. Bu durum, bu eşitsizlik duygusu beni büyülüyor, bana çok tatlı, pek tatlı bir şey gibi geliyordu.
Sayfa 27 - Can Sanat Yayınları (PDF)Kitabı okuyor
Onca şeyi yaşadıktan sonra unutmak niye? Neden unutmak istiyorsun? Yaşadığın her şeyin ardında ol, onları sen yaşadın. Yaşadıklarından acı duyduğun için de unutmak istiyorsun ancak ıstırapta bir bedeldir. Tercihlerini yaparken, bir bedel ödemek zorunda kalacağını biliyordun değil mi? O halde kime , niye kızıyorsun? Sevdiysen sen sevdin, kendi sevginden mesulsün, karşındaki seni ilgilendirmemeli.
