Yakışıklı ne acayip di mi? Bende yürüyorum, o da yürüyor. Ağzı var yemek yiyor, eli filan da var, aynı benim gibi. Düşününce totalde aynıyız. Ama o yakışıklı. Bişey yapmasına gerek yok, dursa yeter.
Erdal ..
Mamak Askeri Cezaevi'nde idam hükümlüsü bir gencin, Erdal Eren'in son fotoğraflarını çekmiştim yıllar önce.
Yarım saat kadar yanında kalıp, koşullar elverdiğince konuşup, yaklaşık 2 'makara' fotoğraflayıp ayrılmıştım oradan.
Deklanşöre son defa basıp, parmaklıklar arasından 'sessiz sitemsiz' bakışını dondurduğum o günün gece yarısında
- Akarsu bu ağacı sen dikmiştin di mi?
- Evet Komutanım!
- Ulan sen bu ağacı mı diktin o gün?
- Eee... Anlamadım Komutanım... (Büyük sıçtık bu kez)
- Ulan 4 bin 999 tane kızılçam diktik ama senin ağaç sarıçam ayı!
- Aaa...
- Aaa ya... Dua et kimse farkına varmadı.
Irak topraklarının yüzde35'i IŞİD kontrolündeydi.
Suriye topraklarının yüzde3o'u IŞİD kontrolündeydi.
Ama...
" Naklen Savaş " sadece bizim sınırdaydı.
*
Tuhaf değil miydi?
*
Amerikan televizyonlarını biraz seyrettiğiniz zaman, bu tuhaf durumun nedeni gayet net anlaşılıyordu. IŞİD'le çarpışan Kürtleri " kahraman" ilan etmişlerdi." Ortadoğu Barışı" için mücadele eden " kurtarıcı " lar gibi gösteriyorlardı.
*
Süper güç ABD çaresizdi, süper istihbarat İngiltere çaresizdi, Fransa,Almanya,İsrail çaresizdi, bütün dünyayı kurtarsa kurtarsa anca Kürtler kurtarabilirdi. Neredeyse, bu şekilde tarif ediyorlardı iyi mi... YERSEN'di.
*
Sayfa 316Kitabı okudu
Atatürk'ün Adalet'i...
Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak
“Siz duygularınızın kölesisiniz herkes gibi. Ama size hükmeden bu duyguları tanıyamaz, ne zaman, nerede, nasıl ortaya çıkacağını bilemezsiniz. Bir aşk, bir öfke, çıldırıcı bir kıskançlık, dayanılmaz bir özlem, bazen karanlıkların içinden çıkıp sizi esir alabilir. Bazen bir başka insan için kendinizden vazgeçebilirsiniz.bazen öfkeyle kamaşır içiniz.Yitirmenin ne olduğunu biliyorum. Yaşadığımız aşklar hayatımızı değiştiriyor. Yapılan hatalarda değişen hayatı bir kez daha değiştiriyor. Savruluyoruz… hayata ne ile başlarsan başla elinde çok az şey kalıyor. Gurur ve aptallık. Kaç kez yaşadığımız anın değerini bilmediğimiz için geleceği reddetmişizdir, kaç kez kıymetini anlayamadığımız bir anda yaşadığımızdan çok parlak olabilecek bir geleceği elimizden kaçırmışız.
Hayata neyle başlarsan başla elinde çok az şey kalıyor. Gurur ve aptallık. halbuki her şeyi istemiştik di mi..?”
-Virginia Woolf
Aşk Resmi Geçidi
Birincisi o incecik, o dal gibi kız,
Şimdi galiba bir tüccar karısı.
Ne kadar şişmanlamıştır kim bilir.
Ama yine de görmeyi çok isterim,
Kolay mı? İlk göz ağrısı.
İkincisi Münevver Abla, benden büyük
Yazıp yazıp bahçesine attığım mektupları
Gülmekten katılırdı, okudukça.
Bense bugünmüş gibi utanırım
O mektupları
Yavaş yavaş Christmas 'in içindeki öfke yerini korkuya bırakmaya başladı.
Dakikalar sonra alçak sesle,"anne "dedi.
"Efendim "
"Büyüyünce. ....büyürken hersey bu kadar kirli mi gözüküyor? "
Cetta cevap vermedi. Boşluğa bakıyordu. Öyle sorular vardı ki onlara cevap vermek gereksizdi. Çünkü cevabı den az soru kadar ürkütücü olabilirdi.
Uzanıp oğluna sarıldı, başını göğsüne bastırdı ve on beş yaşındaki bebeğinin saçlarını sevgiyle oksamaya başladı. Christmas önce geri çekilmeye çalıştı ama sonra kendini annesinin kollarına bıraktı. Çünkü bunların, bitmek üzere olan cocuklugunun son oksamaları olduğunu anlamisti. Çünkü söylenecek hiçbir şey yoktu.
Sayfa 214Kitabı okudu
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
“Tabii ya. Evde, dört duvar arasında şen şakrak, oynak kıvrak, hatta ve hatta kahpe kaltak olmamızı beklersiniz ama dışarı çıkar çıkmaz hanım hanımcık, kuzu kuzucuk görünmeliyiz di mi? Görünüşümüzle oynarken gururumuzla oynuyosunuz da haberiniz yok. Erkek di misiniz? Topunuz aynısınız. Ulan bu ne sahtekârlıktır gidiyor ortalıkta. Artık bi karar verin ne istediğinize. Evde bizden istediklerinizin onda birini dışarıda yapmaya kalksak, anında kan çıkarırsınız. Yalan mı? Yeter be! Valla da billa da yeter artık. Kişilik bölünmesinden şikâyetçiyim.”
