Anadil
"Biz Türk Dili biliriz. Suyun geldiği yana 'yukarı 'gittiği yana 'aşağı' deriz Bayhoca, dilin anlaşılmazından hiçbir şey anlamazız, koca Tanrı'ya şükür!"
Sayfa 410 - KetebeKitabı okuyor
"İnsanlar için dil evrenseldir. Aynı dili konuşmuyor olsanız da birbirinize çok iyi anlaşabilirsiniz. Siz yeter ki paylaşın, anlaşmak isteyin."
Sayfa 67
Kapital
Çalışma
ideolojisi, hatta çalışmanın kutsanması, Protestan iş etiğinin sekülerleşmiş bir haliydi. Zaten
bu daha önce Weber tarafından kapitalizmin ruhu olarak
belirlenmişti. O’nun tahammül edemediği şey, kapitalizm ile sosyalizmin aynı
temele dayanmasıydı. O’na göre modernliğin kültü çalışma, sanayileşme
ve teknik ilerlemeydi. Üstelik kapitalizm ile sosyalizmin ufukları bu
noktalarda kaynaşıyordu. Bugün, daha iyi bir topluma bir evrim sonucu
ulaşılmadığı, ulaşılamayacağı iyice anlaşılmış durumda. Bunu
30’ların Avrupa’sında O’nun kadar iyi anlamış çok az düşünür vardı
"Öldü" demeye dil değil, gönül elvermiyor.
Jack London kitabında üç türü anlatıyor:
1. "Ateş İnsanları" olarak isimlendirdiği topluluk. Üç türün en gelişkini. Birbirleriyle konuşuyorlar. Ateş yakıyorlar. Ok ve yay kullanıyorlar. Vücutları ötekilere göre daha kılsız. Tezcanlı bu türe ait ama onlardan ayrı düşmüş.
2. "Ağaç İnsanları" olarak tanımladığı topluluk. Bu üç türün en ilkeli. Ağaçlarda yaşıyorlar. Herhangi bir alet kullanmıyorlar. Görünümleri Halk'a göre daha ilkel. Kızılgöz bu türün bireyi.
3. "Halk" adını verdiği topluluk. Ağaçtan yere inip mağaralarda yaşamaya başlamışlar ama henüz ağaçlarla bağlantılarını kesmemişler. Bir dil geliştirememişler. Konuş muyorlar ama somut anlamlar yükledikleri sesler çıkararak ( carcarlayarak) birbirleriyle anlaşıyorlar. Geliştirdikleri aletler son derece basit. En fazla sukabağını su testisi olarak kullanmayı akıl edebilmişler. Kafatasları basık, alınları geriye doğru yassı. Kıllılar. Kitabın kahramanı Kocadiş bu türün üyesi. 
Jack London 
Âdem’den Önce
"Kötü insanın üstüne yayla, içi ok dolu sadakla yürümek gerek.
Ağzın içinde konuşan dil güven vermez,
yüreğinde iki yanlı düşünce varsa." -Pittakos
Sayfa 45Kitabı okudu
Sezgin Kaymaz ile tanışmam meşhur kitabı 
Farfara sayesinde olmuştu fakat dürüst olmak gerekirse, ki gerekir her daim, pek beğenmemiş ve nasıl bunca iltifata mazhar olduğunu anlamamıştım.
Günlük konuşma diliyle edebiyat bir araya öyle kolay gelmez, gelemez. Duyguları, düşünceleri, hayalleri ve dahi insana dair her bir şeyi belagat ile ifade kabiliyeti günlük hayatta , yani öyle rastgele, yani öyle sıradan, yani öyle olduğu gibi, yani demem o ki zorlanmadan başarılan bir durum olmadığından edebî eserler yazarken kullanılan dil de öyle her babayiğidin harcı değildir, derler. Kimler derler ? Edebiyatologlar tabii… Ben de bu zatların tedrisatından geçmiş biri olarak bir zamanlar böyle düşünüyor idim.
Ama Sezgin Kaymaz bu düşüncemi yıktı. Biraz geç oldu ama olsun. Edebiyat ders kitaplarına girer mi bir gün bilmiyorum ama benim en sevdiğim yazarlar arasına çoktan girdi kendisi.
