Başardım…
Ellerimi bırakınca da ayakta durabiliyor, sen olmadan da nefes alabiliyormuşum. Geç oldu belki ama anladım. Zaman zaman sessiz ve kimsesiz hissettim, kendimi zor tuttuğum anlarda oldu. Biri çıkıp, alışkanlık bu sendeki deyince çok kızardım. Benim sevgime söylenecek en aşağılık sözdü bu. Biraz direnince yokluğuna yalnızlığımı karıştırınca ve sabrımı da bırakmayınca anladım. İnsan bazen süresini uzattığı inadına devam ettiği şeylerin kötü yanlarını göremiyor, körleşiyormuş. Ben direndikçe gözlerim açıldı. Kabullendim sonra. Yokluğunu, yalnızlığımı…
Vazgeçiyorum alışkanlıklarımdan, öyle ya da böyle değiştiremediğim yerde değişiyor, dönüşüyorum. Hayatı gelişine yaşamayı da bıraktım. Artık özgürlüğüme kendim dizginler koyuyor aşmaya çalışıyorum.
Kısacası alışkanlık haline getirdiğim varlığının, önüne geçip yokluğa çevirdim. Şimdi yokluğunla kaldığım yalnızlığa alışıyorum.
Gözü dünyayı görmeyen, kara sevdaya tutulan şehzade direndikçe direnmiş.
Tırnaklarıyla eski yaralarımı deşiyordu; ben direndikçe daha da derine batırıyordu.
__
Çoktan gitmeliymişim; kaldıkça, direndikçe kendimi incitmişim.
___
Sayfa 102 - Lora YayıncılıkKitabı okudu
“Direndikçe” derdi, “güçleniyorum”…
Sayfa 72Kitabı okudu
﴾İsra,89﴿ Muhakkak ki biz bu Kur’an’da insanlara (gerçekleri anlatmak için) her türlü misali denedik. Yine de insanların çoğu inkârcılıkta direndikçe direndiler.
O direndikçe bunun benim inadımı tetiklediğini hissediyordum ama ben güçlüydüm çünkü benim içimde suya hasret toprağın bekleyişi , hayal kırıklığına uğramış, kurak dünyanın kor ateşi barınıyordu.
Sayfa 115
