İlk inceleme yazımı bu eser için yapıyor olmak dahi beni mutlu ediyor öncelikle, bu kitap için söylenecek ilk cümle bir Sebahattin Ali klasiği diyebiliriz. Kürk Mantolu Madonna hatta Kuyucaklı Yusuf kadar popüler olmasa da bana göre yazarın en güzel ve en vurucu eseri olmuş. Öncelikle dili inanılmaz akıcı ve hiçbir zaman artık bitsin gözüyle bakamıyorsunuz. Olay örgüsü birbiriyle bağlantılı ve asla kopukluk hissetmiyorsunuz. Ana karakterlerin gerçekte bazı yazarları temsil ediyor oluşu kitabı daha da ilgi çekici kılıyor.
Kitapla alakalı yine en güzel hususlardan biri ise bazen çaresizliğin insana neler yaptırabileceğini, gücümüzün yetmediği konularda yaşadığımız buhranı, iç sorgulamayı, mutsuzluğu ve etrafımızdaki insanların iki yüzlülüğünü çok çarpıcı şekilde ortaya koymuş olmasıdır. Kitabı okurken yer yer kendi iç dünyamı ve geçmişime temas eden kişileri "replay" ediyor olmak oldukça garip hissettirdi. Mamafih okuyun, okutturun efendim.
İncelemeyi kitaptan en sevdiğim bir pasaj ile bitirmek istiyorum.
"Sana teşekkür borçluyum, bana bu dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu sağlam bir şekilde ispat ettin. Şu kainatta belki iyi bir taraf vardır diyor ve seni düşünüyordum. Bir daha teşekkür ederim, beni bu boş hayallerle avunmaktan kurtardığın için.."
