Elif Osmanoğlu
@elif_osmnglu
Okudu, okuyor, okuyacak; bazen de anlattı, anlatıyor, anlatacak.
Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeni
Yüksek Lisans
İstanbul
1260 okur puanı
Ekim 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Öğretmenliğimin ilk yıllarında “zorunlu hizmet” bölgesinde çalıştım ve diyebilirim ki öğretmenlikten en çok keyif aldığım dönem buydu. Bazen zorluklar bize çok şey öğretir ve zorunlu olarak yaptığımız şeyler en unutulmaz anılarımızdır.
İhsan Kartoğlu bu ilk kitabında kendi öğrencilik yıllarını, öğretmen olma serüvenini ve bu mesleğin en iyi örneklerinden biri olmayı nasıl başardığını anlatıyor.
İyi ki İhsan Öğretmen gibi iyi “insanlar” var, dedim okurken. İnstagramdaki paylaşımlarını izlerken nasıl içim ısınıyorsa okurken de öyle sarıp sarmaladı beni satırları.
İhsan Öğretmenin okuduğu ilkokulda babam öğretmendi benim, hatta onun ablasının sınıf öğretmeniydi. (Neyse ki İhsan Hoca’nın 3. öğretmeni değil.) Ama onun da kim olduğunu tahmin edebiliyorum. Maalesef öyle öğretmenler yüzünden okuldan, eğitimden soğuyan hatta nefret eden öğrenciler var. Babam benim öğretmenim olmadı ama ben öğretmen olmaya onun sayesinde karar verdim. Bu kitapta kendimden çok şey buldum, bence siz de bulacaksınız.
“Medarımaişet” geçimi sağlayacak iş anlamına gelir. Medarımaişet Motorunda balıkçılık yapan Hikmet’in hikayesi etrafında, ucundan kıyısından ona dokunan bir çok karakterin de en az onunki kadar içli daha doğrusu içe dokunan hikayelerini anlatır 
Sait Faik Abasıyanık .
Hikmet’i evlat edinen iyi yürekli adam, babalığı, ayyaşın tekidir mesela. Üvey kız kardeşi Rum bir berberin yanına çırak olarak verilen ilk kızdır, erkek gibi kız derler ya hani o cinsten.
Sonra yanında yoldaş olsun diye, bir ses olsun diye evini ve kayığını paylaştığı arkadaşı hırsızdır meğer ve onun yüzünden hapis yattığı için de gocunmaz Hikmet. Dahası da var elbet…
Sezgin Kaymaz ile tanışmam meşhur kitabı 
Farfara sayesinde olmuştu fakat dürüst olmak gerekirse, ki gerekir her daim, pek beğenmemiş ve nasıl bunca iltifata mazhar olduğunu anlamamıştım.
Günlük konuşma diliyle edebiyat bir araya öyle kolay gelmez, gelemez. Duyguları, düşünceleri, hayalleri ve dahi insana dair her bir şeyi belagat ile ifade kabiliyeti günlük hayatta , yani öyle rastgele, yani öyle sıradan, yani öyle olduğu gibi, yani demem o ki zorlanmadan başarılan bir durum olmadığından edebî eserler yazarken kullanılan dil de öyle her babayiğidin harcı değildir, derler. Kimler derler ? Edebiyatologlar tabii… Ben de bu zatların tedrisatından geçmiş biri olarak bir zamanlar böyle düşünüyor idim.
Ama Sezgin Kaymaz bu düşüncemi yıktı. Biraz geç oldu ama olsun. Edebiyat ders kitaplarına girer mi bir gün bilmiyorum ama benim en sevdiğim yazarlar arasına çoktan girdi kendisi.
Bütün isimlerin yazılı olduğu Nüfus Kayıt Merkez Arşivi’nde çalışan Don Jose, bir gün karşısına çıkan bir fişte adı soyadı yazılı olan bir ismi araştırmaya başlar.
Sadece doğum, ölüm, evlilik, boşanma gibi kayıtların tutulduğu bu arşivde sıradan bir “yazıcı” olan kahramanımızın hiç tanımadığı bir kadını bulmak için neden bu kadar uğraştığı biraz onun yalnızlığında saklıdır, biraz da “yazar” olmasında.
Önce bir isim bulmak, sonra o isme bir kişilik kazandırmak değil mi yazarların yaptığı? Onu ete kemiğe büründürmek ve ardından ruhundan üfleyerek ona bir hayat bağışlamak… Bunun nasıl bir tutku ile yapıldığını anlayabilmek için Don Jose’yi iyi tahlil etmek gerekir.
O; hiç görmediği, sadece bir kağıdın üzerindeki üç beş kelimeden ibaret olan, buna ne sevgi ne aşk denebilecek bambaşka bir tutkuyla aradığı kadının peşindedir. Üstelik bu tutku yüzünden yalan söylemekten, sahte evrak düzenlemekten, işini de sağlığını da tehlikeye atmaktan çekinmez. Aradığı kadını biraz daha iyi tanıyabilmek, onun hakkında biraz daha fazla şey öğrenebilmek için çabalayıp durur.
Don Jose’nin çalıştığı yer bizim bildiğimiz “Nüfus Müdürlüğü”ne benzer işler yapsa da çok farklı bir hiyerarşik düzeni vardır. Oldukça disiplinli ve soğuk memuriyet hayatı bana biraz Kafkaesk geldi.
Romanın gizemli havası, kahramanımızın devamlı konuştuğu bir “iç ben” olması, olayların geçtiği kurgu evrende insanın kendini sürekli tedirgin hissetmesi de bu görüşümü pekiştiriyor. Yani 
Franz Kafka hayranlarının bu eseri mutlaka okumasını tavsiye ederim.
Kurt Vonnegut’un dilimize çevrilen tüm eserlerini okuma peşinde birisi olarak bu garip hikayelerle ne yapacağımı pek bilmiyorum. 
Kedi Beşiği, 
Şampiyonların Kahvaltısı , 
Mezbaha No:5 gibi muhteşem romanların yazarından beklenmedik şeyler değildi bunlar ama yine de alışılmamış ile çarpışmadan doğan beyin travmalarına sebep oluyorlar.
Ayrıldığı eşine tıpatıp benzeyen bir buzdolabı icat eden George’un hikâyesinden tutun da şarlatan olduğunu sadece eşinden saklayabilen ressamın hikâyesine kadar her biri birbirinden farklı tam 16 öykünen oluşan bu kitabı mutlaka okuyun.
