Bir zamanlar öyle saftım ki; yüksek mevkiilerde oturan, iyi evlerde yaşayan, öğrenim görmüş ve bankalarda hesapları olan insanları saygı değer kimseler sanırdım.
Sayfa 329
Ne olmuştu da, "senle dünyanın her yerine gelirim, diyen müzeyyen, durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı?
Sayfa 20
Bence, gerçekten büyük insanlar, dünyada büyük acılar çekmek zorundadır.
Okur Takip Önerileri
"Çok tuhaftı, ağlayamadım . Ama ruhum paramparça olmuştu"
Bir ekmeği son lokmasına dek yemeyi,bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman.
Sayfa 68
Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığınız artıyor.
Bu sefer gerçekten gülümsedim. İster görün, ister görmeyin: gülümsedim işte, herşeyimi kaybetmedim daha; çıkmayan candan ümit kesilmez.
Sayfa 37
"Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu."
"Aşk fazlasıyla güzel ve soyluydu ve martin aşkı eleştiriyle kirletmeyecek kadar sadıktı.."
Sayfa 301 - İskele yayınları
İyi niyet bir yerde aptallık olabilir..
İşte tüm mesele bu..
Asıl sorun ise yeteneksiz hırslıların köşe başlarını
Kaptığı ortamda iyi ve temiz kalmaktı..
Dünü elinden alınmış, yarını olmayan bir insandım.
Biliyordum bunu.
Ama düşlerim olağanüstüydü..
Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak..
Dur müzeyyen gitme kal benimle zaman çok şeyi eritir.