Ruh eşim yok diye üzülmeyin belki de eşsiz bir ruha sahipsinizdir..
Sigmund Freud
biz de bilirdik!
bilirdik el ele tutmayı,
göz göze bakmayı bilirdik,
yürüyüp sahil boyu şiir okumayı
çiçek almayı,
üzerine bir dipnot sevgi düşmeyi bilirdik,
doluydu ellerimiz kalplerimiz dolu,
köşe başları siyaset tartışmalarından fırsat düşmezdi,
biz de bilirdik yağmurda yürümeyi,
ama parkamız taşımazdı incecik yağmuru,
sızardı
İstanbul'u İstanbul yapan şey, Hakikat Uygarlığı, Vahiy Uygarlığının en son ve en olgun şekli İslam Uygarlığının büyük ve adeta eşsiz açılımlarından biri, varyasyonlarından bir tanesi olan, tarihçilerin Fatih rönesansı diye adlandırdıkları atılımla gerçekleşme yolunu tutmuş Osmanlı Uygarlığıydı ve onun çağımızda çökmeğe başlamasıyla da anlamını yitiren bir kent durumuna düştü. Onun yıkılışıyla yıkıldı.
Sayfa 104 - Diriliş Yayınları 13. Baskı 2017Kitabı okudu
Çünkü, yüzyıllardır çözülemeyen acayip bir bilmeceydi insan... Derinlerden daha derin bir sırdı ya da, ucu bucağı olmayan, içi pisliklerle, içi eşsiz güzelliklerle dolu, alabildiğine karanlık ve karmakarışık bir evrendi...
"Göze çarpan biri olmak istemiyordum, diğer insanlar gibi sıradan olmak istiyordum. Diğer insanların elleriyle yaptıklarını sol ayağımla yapmam insanlara harika bir şey gibi geliyordu. Belki de öyleydi, bilmiyorum. Basit olarak ellerimi kullanamadığım için ayaklarımı kullanıyorum; ama bu benim gurur duymamı veya eşsiz olmamı sağlamıyordu. Aslında sol ayağımı hiçbir zaman, iyi tanımadığım insanlar varken kullanmıyordum; çünkü bu kendimi hem gülünç hem de aptal gibi hissetmeme neden oluyordu. Kendimi gösteriye çıkmış bir maymun veya fok balığı gibi hissediyordum."
EpubKitabı okudu
İslam alemi bir çöl değildir; o sürülmeyi bekleyen eşsiz bir tarladır.
Sayfa 114Kitabı okudu
Sonsuz yalnızlığım eşsiz bir heykeldi artık. Hatasız bir anıt. Mermer bir başyapıt. Dünyanın sekizinci harikası!
Sayfa 246 - Doğan KitapKitabı okudu
Michel De Montaigne
Fatihlerin en zalimi olan Selim üstüne yazılanları okurken çok şaşırdım. Mısır'ı aldığında Şam şehrini bolluk ve güzellikle saran eşsiz bahçelere askerlerinden hiçbirinin eli değmemiş, hem de kapıları kapalı değil açık olduğu halde.
Daha uyanmamalıydık masallardan.
Ne zaman bitti o eşsiz ormanlar, yollar?
Ne zaman ayrıldı yolları şehzade ile ipek kızın?
Ve ne zaman vazgeçti yakışıklı prens yüzyıl uyuyan güzeli uyandırmaktan?
Ne zaman yoruldu aladdin lambasını ovmaktan?
İyilik perileri, sevimli cinler şimdi neredeler?
Daha uyanmamalıydık...Masallar hep o renkte ve aynı inandırıcılıkta kalmalıydı kalbimizde.
Bir şey oldu, bir yerlerde.
Büyüdük mü küstük mü birşeylere ne; inanmaz olduk masallara.
Dinlemez olduk ve anlatmadık bir daha.
Belki anlatılacak masalımız kalmadı, çabuk yordu hayat bizi.
