“… gönlünün farkında ol. Karşındakinde de gönül var, o farkında olmasa da sen ol. Sen ne kadar mutebersen, o da o kadar muteber. Ona göre davran ona göre hürmet et. Senin kalbin kırılsın ama sen kırma. İncinsen de incitme.”
Bazı kitaplara nasıl yorum yapacağımı bilemiyorum, nedeniyse kafamın karışıklığı. Kütüphanemi oluştururken seveceğimi
“Şu mektuplar senden ve benden bahtiyar, gidip gelen onlar ama içinde hislerimizi taşıyorlar. Onun da kimseye ağırlığı yok.”
Mektup, tüm edebi türler içinde belki de en fazla duygular, sohbetler barındıran türdür. Duyguları, haberleri beyaz kağıda yoldaş edip de muhatabının yanan yüreğine derman oluverir. İşte iki gönül insanının birbirlerine
Sevgili dost,
Kaç kişi kaldık birbirimize cümleler hediye eden? Kaç kişi kaldık bir mektuba bin anlam yükleyerek kalbimizin bir kuş gibi çırpınmasına kelâm yetiremeyen?
Sevgili dost,
Oysa ne güzeldir, kalbi duyguları mürekkeple yoldaş edip kağıtlara dökmek, sonra umut ve tebessümle kapatılan zarfın üzerine titreyen ellerle senin adresini
"Güneşin henüz uyandığı bir vakitte kanatlanan bir kırlangıcın rüzgârına tutunup bütün limanlara açılmadan evvel sessizliği de ve şüpheleri de geride bırakacağım."
.
.
Öncelikle bir tevafuk eseri karşıma çıkan ve bir otobüs yolculuğunda okumaya başladığım Aşkın Aynaları kitabının bir serinin üçüncü kitabı olduğunu öğrenmem sebebiyle
"bahçemiz gölgesindeydi bilgeliğin.
duygularla bitkilerin düğümlendiği yerdi bahçemiz."
.
.
Bir şiir kitabına nasıl yorum yapılır, bilmiyorum. Sohrab'ı "Yoldaşlar Bahçesine" şiiri ile geçen yıl tanımıştım, şiiri okuduğum anda titreyen kalbime hala bir kelâm bulamadım, Sohrab: "seslen bana/senin sesin güzel./senin sesin o
Hem hakkında bir inceleme yazmak istediğim hem de bir türlü cümleleri toparlayamadığım bir kitap oldu İslâm Deklarasyonu çünkü hacimce incecik olan kitapta ele alınan o kadar çok konu var ki hangisinden başlasam hangisini atlamadan inceleme yazsam bilemiyorum.
Yazarları da okumanın zamanı vardır tıpkı kitaplar gibi. Aliya İzzetbegoviç benim için
Tevafuk bu ya, kitaba başladığım yerin önünde bir pazar manzarası yüz metre ilerisinde de gümüşi yaprakları rüzgârda titreyen bir iğde ağacı vardı. Bir bozkır kokusuyla başlıyor kitap. Ellerinde bozkır yorgunluğunu, çehrelerinde bozkır kavrukluğunu barındıran çocukların bulunduğu diyarlardaki canına yandığımın iğdesini anlatarak başlıyor Mustafa
Notre Dame Kilisesi’ne giden yazar kulelerin birinde Yunanca yazılmış “Kader” kelimesini görür ve kitabın başına şu notu düşer: “Bu kitap bu sözcük adına kaleme alındı.”
Kader… Kitabı tek kelime ile özetle deselerdi okuyan herkes Notre Dame’ın Kamburu için “Kader” derdi. Çünkü “kader” çok derin bir anlama sahip kelime. Beş harf, iki hece ama
Yorumuma başlamadan önce bazı kitaplara karşı olan ön yargılarımızdan bahsetmem doğru olacak belki de. Gerek lisedeki edebiyat öğretmenimin “Tanpınar zor okunan bir yazardır.” demesi gerekse sosyal medyada okuduğum muhtelif yorumlar nedeniyle Tanpınar romanlarına biraz mesafeli durmuştum bu vakte kadar. Huzur, 2014 yılından beri kitaplığımda olan
----İnceleme öncesi not: Öncelikle belirtmeliyim ki benim okuduğum Hikem-i Ataiyye Sufi Kitap'tan çıkan, Kastamonulu Seyid Hafız Ahmed Mahir Efendi tarafından şerh edilen 539 sayfadan oluşan baskı ile okudum.----
“Cenab-ı Hak’la beraber olan kimse hiç gurbet üzüntüsü hisseder mi?”
.
.
Geçen yıl Ağustos sonlarında karşıma çıktı bu kitap hiç
“Bırak şu maddeyi, boğ şu ölçü dehanı, doy şu fizik ve matematik tecessüsüne, kov şu kemiyet fikrini, dal kendi içine, koş kendi kendinin peşinden, bul kendini, bul ruhunu, bul, sev, bil, an, gör, kendi içinde gör Allah’ını. Kendine dön, kendine bak, kendine gel.”
Uzun zamandır “keşke bitmeseydi” dediğim bir kitap olmamıştı. Evet, okuduğum
“Yazdıklarımın konusu sendin, öyle ya senin göğsüne yaslanıp yakınamayacaklarımdan yakınıyordum orada yalnızca.”
Kafka’nın ruhunun labirentlerinde dolaşan yalnızlığı, yabancılaşmayı birçok eserinde okumuşsunuzdur, kitaplarında da baba figürününü olumsuz yapıda kullanır. Çocukluğundan itibaren üzerinde baskı kuran, onu birçok konuda eleştiren
Ramazan ayının başlangıç arefesinde İstanbul'un ikinci tepesini kendisine yurt bellemiş olan Nur-u Osmaniye Camii'nin avlusunda otururken şu alıntısı gelmişti aklıma Karakoç'un:
"...ve oruç tutmak, insan yüreğini canlı, cıvıl cıvıl sesli kuşlarla doldurmak değil midir?"
Sıcak bir İstanbul gökyüzünün altında bir meltem estirmişti
Yanımızda olmasına alıştığımız, bir gün ayrılacak olduğumuz gerçeğini hep göz ardı ettiğimiz o çok sevdiğimiz insan gidiverirse birden ansızın, ne yaparsınız? Ona ait her eşya her anı öylece duruverirken onun yokluğu sarınca dört bir yanınızı? Kitapta bahsedilen de bu işte hem de bir kurgu değil tamamen realite!
Yazar, eşinin ani vefatının
"Sen öyle çağırmasan ben böyle gelmezdim"
Nasıl başlamalı ki bu kitabı anlatmaya, elimde olsa tüm insanlığa okutmak isterdim belki birilerinin kafalarına 'tek bir masumun öldüğü yerde hiçbir haklı gerekçeden bahsedilemeyeceği' gerçeğini sokabilirdim, bir parça da olsa insaniyet kazandırabilirdim. Tüm insanlığa okutamam belki ama herkese
