"Şiirin içine edeyim,"
demişti Rimbaud ömrünün sonunda.
"Şiir önemli değil,"
der bir dizesi Eliot'ın.
Ve Larkin: ''Neden yazamıyorsun?
Sen de benim gibi
edebiyatın ne kadar önemsiz
olduğunu mu kavradın yoksa?"
"Yazmadan yaşayamam," diyor
karıştırdığım bir dergide
gözlüklü, şişman bir budala:
"Ya şiir ya ölüm."
Marketten getirdiğim torbaları
boşaltıyorum mutfakta.
Dışarıda tanıdık boz sincap
bahçeye gömüyor fındıklarını,
daha kaç ay yaşayacağını
merak etmeden hiç;
çiçekler saksılarında duruyor,
Kuzey Denizi'ne doğru
kayıyor yavaşça bulutlar.
Her şey tam, kararlı, dingin
ve ötesinde sözcüklerimizin.
Sayfa 96 - YA ŞİİR YA HAYATKitabı okudu
Gözlüklü bir velet aklını çelmiş
Şiir meraklısı biraz fakülteli
Artık sabah akşam yolunu gözlemiş
Mübarek kadın değil gözyaşı seli
Ya aşkına şiir okuyan gözlüklü adam?
Aşkla şiir arasında gizli bir bağ vardır; çünkü her ikisi de, kiminle olursa olsun, konuşmak, anlaşmak, ona içini açmak isteğidir. Yerini başka bir şeyin alamayacağı dizginlenemez bir istektir bu. Şarap da buna benzeyen düzmece bir durum yaratır; gerçekten de, sarhoşların durmadan konuşmaları bunun bir kanıtı değil midir?
ayrılık masanın üstündeydi cıgara paketinde
gözlüklü garson getirdi onu ama sen ısmarladın
kıvrılan bir dumandı gözlerinin içinde senin
cıgaranın ucunda senin
ve hoşça kal demeğe hazır olan avucunda
Nazım Hikmet Ran
Ben görmek istiyorum, dedi koyu renk gözlüklü genç kız, görmek istiyorsun diye görecek değilsin, olsa olsa körlerin en kötüsü olmaktan kurtulursun
Sayfa 300Kitabı okudu
Gözlüklü Şiir
İyi değiliz gözlük bak durmadan
kırmaya çalışıyorlar bizi
hiç iyi değiliz iki gözüm,
bende can, sende cam bırakmadılar,
daha kırılacak ne varsa bizde,
gözlüğü olmayanlar çok mu acımasız oluyor
*Haydar Ergülen
Korku insanın gözünü kör eder, dedi koyu renk gözlüklü genç kız, doğru söze ne denir, kör olduğumuz anda zaten kördük, korku bizi kör etmişti, korku yüzünden körlüğümüz sürecek,
Sayfa 136Kitabı okudu
'benim şiirim ne tüfektir...
ne kelebek.
ne de hâyal ülkesinin nârin bir kızıdır;
o, gözlüklü ve siyah kolluklu
bir tapu sicil muhafızıdır ki,
eski günler ve anıların
tapularını saklar'
"benim şiirim tüfeğidir kavgamın"
h. hatemi
Ateşe konan kuşlar / Madımak anısına
Kimi görsem gözlüklü, Behçet sanıyorum
Bir deli sakal kalabalıkta nereye baksam
Cebinde fırçası, ağzında mızıka
Asaf çocuklara rüzgâr taşıyor.
Elinde bir süpürge bedeninden ince
Aklında dördüncü maymun
Fikrini ölümüyle doğruluyor Metin.
Uçamıyor bir daha ateşe konan kuşlar
Uçanlarsa konacak yer bulamıyor…
Sayfa 48Kitabı okudu
Gözlüklü Şiir
İyi değiliz gözlük bak durmadan
kırmaya çalışıyorlar bizi hiç iyi
değiliz iki gözüm, bende can, sende cam
bırakmadılar, daha kırılacak ne varsa bizde,
gözlüğü olmayanlar çok mu acımasız oluyor
ne, çekip alıyorlar seni gözümden, öyle
çok eziliyoruz ki gözlük, sen bensiz kırık,
ben sensiz karanlık, nerde insanlık
bizi bu kadar kırmasalar, di’ mi
aklından geçenlerdeydi ayrılık cıgaranın ucunda
ayrılık masanın üstündeydi kahve bardağınla limonatamın arasında
onu oraya sen koydun
bir taş kuyunun dibindeki suydu
bakıyorum eğilip
bir koca kişi gülümsüyor bir buluta belli belirsiz
sesleniyorum
seni yitirmiş geri dönüyor sesimin yankıları
ayrılık masanın üstündeydi cıgara paketinde
gözlüklü garson getirdi onu ama sen ısmarladın
kıvrılan bir dumandı gözlerinin içinde senin
cıgaranın ucunda senin
ve hoşça kal demeğe hazır olan avucunda
ayrılık masanın üstünde dirseğini dayadığın yerdeydi
aklından geçenlerdeydi ayrılık
benden gizlediklerinde gizlemediklerinde
ayrılık rahatlığındaydı senin
senin güvenindeydi bana
büyük korkundaydı ayrılık
birdenbire kapın açılır gibi sevdalanmak birilerine ansızın
oysa beni seviyorsun ama bunun farkında değilsin
ayrılık bunu farketmeyişindeydi senin
ayrılık kurtulmuştu yerçekiminden ağırlığı yoktu tüy gibiydi diyemem
tüyün de ağırlığı var ayrılığın ağırlığı yoktu ama kendisi vardı
Sayfa 1751Kitabı okudu
PAUL VALERY (1871-1945)
T.S. Eliot, Paul Valery'yi 'ilanlarda etkileyici bir isim verilmiş bir ilacı dener ya da ölçerken gösterilen beyaz önlüklü ciddi, gözlüklü adam'a benzetir.1 Valéry gerçekten de 1892 yılında fırtınalı bir gecede kendini edebiyatın ve duyguların sahteliğinden kurtarmaya karar vermiş, yirmi yıl boyunca şiiri bırakarak matematiğe ve felsefeye yönelmişti. Ancak 'bir şiir asla bitmez, yalnızca terk edilir,' diyen Verlaine'ı arkadaşı André Gide ve yayıncı Gallimard gençliğinde yazdığı şiirlerin üzerinden geçmeye ikna etmiş, kısa bir şiir için tekrar kalemi aldığında ortaya çıkan beş yüz dizelik La Jeune Pataque en büyük eserlerinden biri olmuştur.
- Kim bu Ali Kemal?
- Gazete muharriri,
İngiliz'den para alır.
Adamıydı halifenin.
Gözlüklü
şişman.
Kan damlardı kaleminden,
fakat murdar
fakat pis bir kan.
Gün olur daha derin
daha geniş yara açar
kalemin düşmanlığı
mavzerin düşmanlığından.
Sayfa 1044 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu