"Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hâlâ kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçarlar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tabii olanı kabul eder, ortada ne hayal sukutu, ne inkisar kalır..."
Sayfa 93
Suç ve Ceza, Fyodor Dostoyevski
"En az on dört, belki de yüz on dört tane yanlış teori üretmeden bir tanecik gerçeğe ulaşılmaz ve bu da kendine göre onurlu bir şeydir; ama biz yanlışlarımızı bile kendi kafamızdan üretemiyoruz. Bana en büyük yanlışlıklarla dolu saçmalıkları söyleyin, eğer bunlar bizzat sizin saçmalıklarınızsa, sizi bağrıma basarım! Başkalarının doğrularını söylemektense kendi yalanlarınızı söyleyin daha iyidir desem yeri var; böyle yaptığınızda hiç değilse insansınız demektir; aksi durumda ise, papağandan farkınız yoktur. Hakikat hep vardır, varlığını sürdürür; ama hayat tıkanır, kesintiye uğrar, örnekleri vardır bunun. Peki, şu hâlde biz neyiz şimdi? Biz hepimiz, istisnasız, bilim, ilerleme, düşünce, buluş, idealler, arzular, liberalizm, muhakeme, tecrübe bakımından; her şey, her şey, her şey açısından, daha ana okulundaki çocuk hükmündeyiz! Başka insanların fikirleriyle geçinip gitmekten memnunuz..."
İşte hep böyle olur, hep böyle olur, gün batarken alevlenen pencereler birer birer söner, gölgelenir ve karanlığa bırakır yerini. Gecenin içinde iki iyi arkadaş kalır orada, bir ölü martı kalır, bir ruh kalır, kendileriyle baş başa, çekip gidenlerin bıraktığı boşluğa sarılarak. Olsun,ama olsun.Varsın perde kapanırken mutlu insan kalmasın bu sahnede. Gerçekler tüm çıplaklığıyla ortaya çıktığında her yer kararmış olsun! En sonunda hakikat onu en çok hak edenin olur. Üstümüze kapanan gecede en uzağa gidenin olur.
Demek ki bir hakikatler etiği, şunları geliştirmeyi amaçlar: feraset (doğruyla yanlışı karıştırma!), cesaret ve sebat (doğruya ihanet etme!) itidal ve kendini tutma (bütüncül ya da ''tözel'' hakikat fikrine karşı koy!).
"Hakikat ayaklarınızı sürekli açıkta bırakan yorgan gibidir! Tekmelersin vurursun ama yetmez. Ağlayarak dünyaya geldiğimiz andan ölünceye kadar; biz inleyip feryat ederken o yalnızca başımızı örter."
Sayfa 64Kitabı okudu
"Simülakların, hakikatları gizleme şansları yoktur. Çünkü hakikat ortada bir hakikat bulunmadığını gizlemeye çalışmaktadır. Baudrillard, Borges'in masalını en güzel simülasyon alegorisi olarak nitelemektedir. Borges masalında, imparatorluğun hizmetindeki haritacıların çizdikleri harita sonunda imparatorluğun topraklarına birebir eşit boyutlara sahip bir belgeye dönüşmektedir, ancak çökmeye başlayan imparatorlukla birlikte lime lime olmuş bu harita parçalarıyla çölde karşılaşan insanlar vardır. Sonuçta bu harap olmuş soyut metafizik güzelliğin imparatorluğun şanına yakışan bir görüntüye sahip olduğu ve eskidikçe gerçeğiyle birbirine karıştırılan sahtesi gibi imparatorluğunda bir leş gibi çürüdükçe özüne yani toprağa dönüştüğü görülmüştür."
Şeriat der ki:" Seninki senin, benimki benim." Tarikat der ki:" Seninki senin, benimki de senin." Marifet der ki:" Ne benimki var ne seninki." Hakikat der ki: " Ne sen varsın, ne ben."
Aşk-ı Ekber
hasret kendini gizleyiverdi buzdan vakitte
felek gönlümü ağlatmadan aşk nedir bilmedi
mavi'ye çalmadan karanlıklar gecenin mehtabında
hakikat rüya ülkesinden gelmek nedir bilmedi
bülbülün yangını meyden içmek içindir derlerdi de
durgun ahvalim ney çalmadan od nedir bilmedi
güz yaprakları düşse de devranı yazgıma
yağmurlu gözlerim umudunu yitirmeyi bilmedi
aşk cemresi karar bırakmasa da aklımda
vakitler şeb-i aruza meyletmeyi bilmedi
sükut düşler sarsa da sonsuzluğu
çılgın aşık korku nedir bilmedi
hayaller dumanlarıyla savruldu da
felek ayrılığı kabul ettirmeyi bilmedi
bin bir deyyus-u ekber istila etti de
gönül tahtı başka sultan bilmedi…
"Mecnun, Leyla’yı sevdiği için sahraya çıktı" derler. Bence hakikat tamamıyla bunun aksinedir. Yani Mecnun’un babası olsaydım onu elinden tutar, adım adım Leyla’nın peşinde gezdirirdim. İnsanlık icabı Leyla, günde en aşağı kırk, elli tür zevzeklik, münasebetsizlik, tatsızlık edecek; Mecnun, bunları göre göre bir gün bıkacaktı.
“Mutsuzluk üzerine atılmadı, üstüne çullanmadı; yavaşça sızdı, neredeyse tatlılıkla sokuldu. Büyük bir dikkatle yaşamına, hareketlerine, saatlerine, odana işledi, uzun süre gizli tutulmuş bir hakikat, reddedilmiş bir gerçeklik gibi; direşken ve sabırlı, incecik, zorlu mutsuzluk, tavandaki çatlakları, çatlak aynadaki yüzünün kırışıklarını, dizilmiş oyun kağıtlarını ele geçirip sahanlıktaki musluktan damlayan suyun içine girdi. Saint-Roch’un çanı her çeyrek saati vurduğunda onunla birlikte çınladı.”
Sayfa 78Kitabı okudu
