Neyzen, Hayyam, Şair Eşref, Gürpınar
_Ben sana bok demem. Boklar duyar ar eder. Bir zerren düşse boka, onu da mundar eder. Tanrı senin hamurunu, necasetle yoğurmuş. Anan seni sıçar iken, yanlışlıkla doğurmuş.
_Rakı, şarap içiyorsam sana ne? Yoksa sana bir zararım içerim. İkimiz de gelsek kıldan köprüye. Ben dürüstsem sarhoşken de geçerim
_Göbekler perçin olmuş, hava geçmez aradan.
Çünkü kendimle savaştayım. Bakın, bunları söylerken bile 'ben' diyorum. 'Sen kimsin?' demezler mi adama? İnsan, başkası sormadan, kendine 'Sen kimsin?' diyebilmeli ve aslında bir 'hic' olduğunu hatırlamalı. Evet, sadece bir hiç... Bir varmış, bir yokmuş dünyasında, koskoca bir hiç hem de... Ne var ki yıllardır nefsime hiçliğini kabul ettiremedim... Levhasını duvara asmakla hiç olunmuyor. Ama hiç olmazsa bunun farkına vardım.
Sayfa 9
Öğren artık, dedi kendi kendine, öğren aptallık etmemeyi, gerçek bir salak gibi davrandın, esasında bambaşka şeyler ifade eden kelimelere, kendi istediğin türde bambaşka anlamlar atfettin, sen bu anlamları ne bilirsin ne de öğrenebilirsin, bomboş, tertemiz ve herhangi bir yüz hareketinden öte bir anlamı olmayan gülümseyişlere inandın, beş yüz yıllık birikimi ardında bıraktığını unuttun, hem de bunu sana kibarca hatırlatmalarına karşın unutmayı tercih ettin, şimdi de bu haldesin, onu misafir etmeyi düşündüğün yatağın üzerine bir paçavra gibi serildin, o ise muhtemelen şu anda senin onulmaz akılsızlığını ve üzgün duruşunu hatırlayıp gülüyor sana.
Sayfa 229Kitabı okudu
IRKÇILIK-TURANCILIK DAVASI DOLAYISIYLA
Bu kitap, 1944 yılında, İstanbul'da Bir Numaralı Sıkıyönetim Mahkemesi'nde görülen utanç yüklü bir davanın özeti gibidir.
Bazı vatansever kişiler, 1944 yılında suç işledikleri, suçlu oldukları için değil; Türk oldukları, Türkçülük idealine aşkla bağlandıkları için büyük zulümlerden, işkencelerden
İşte size inanması zor bir hikâye. Ama doğru. Hem komik, hem güzel. On iki kişilik bir aile varmış. Topraklarından atılmışlar. Arabaları yokmuş. Hurda parçalardan bir treyler yapıp içine neleri var, neleri yoksa yüklemişler. Onu 66'nın kenarına çekip beklemeye başlamışlar. Çok geçmeden güzel bir sedan almış onları, arkasına bağlamış. Beşi sedana binmiş, yedisi treylerde gitmişler. Köpekleri de varmış treylerde. İki kere konaklamış, üçüncüde Kaliforniya'ya varmışlar. Sedanın sahibi karınlarını da doyurmuş yolda. Gerçekten olmuş bu. Ama... nasıl bir cesaret bu böyle? İnsan nasıl olur da kendi türüne böyle güven ve inanç besler? İnsanoğluna bu tür inancı öğretecek öyle az şey oluyor ki dünyada.
Arkalarında bıraktıkları dehşetten kaçan insanların başına garip garip şeyler gelir. Kimi çok acı ve zalim... ama kimi de öyle güzel ki, inançlar tekrar tutuşur, sonsuza dek dayanır.
"Kardeş oğlu! Çalış ihtiyarlama. İnsan ihtiyar- layınca manda gibi geviş getirir. Hep arkaya bakar."
Ben o çağlarda amcamı anlayamazdım. Şimdi anlıyor, kendisine hak veriyorum.
Arkama bakıyorum: Altmış yedi yıl! Ne uzun, ne tükenmez yol! Fakat elde ne kaldı? Mahsul ne?
Puff!. Hem de pek uzun görünen bu altmış yedi sene şimdi benim için göz yumup açma kadar bir şey!..Dimağımın milyonda birini doldurmayan gölgeler! Olup biten hep böyledir. Bir hava, bir hiç, bir yokluk ki halk masallarında adı "bir varmış, bir yokmuş"tur!
Sayfa 276Kitabı okudu
"Her düşüncenin kendisinden sonra gelen düşünceyi belirleyen bir konumu ve hızı varmış. Tüm yaşamımız boyunca, aldığımız her nefeste, rüya âlemlerindeyken bile ne düşüneceğimiz belliymiş. Fikirlerin de bir alın yazısı ve değişmez kaderleri varmış. Derinlerde kendi kendine düşünen beyin aslında yüzeyde de aynı şeyi yapıyormuş. Ben diye bir şey yokmuş aslında ama o varmış. Beyhude sorulmuş yıllar yılı 'Ben neyim? Ben kimim?' diye. Hem yüzeyde hem derinde işi düşünmek olan bir organmış o sadece. Nasıl ki kuşun benliği yok ama beyni varsa ve bu beyin sadece yemi görünce tanıyıp onu yemeye, belayı görünce bilip ondan kaçmaya yarıyorsa, insan beyni de buna eşmiş ve belki biraz gelişmişi ama özünde aynısıymış. Kuşun o küçük kafasına benlik koymayan mantık, neden sadece birkaç basamak üstte olan insan zihnine benlik sokuşturmaya çalışmış ki? Duyguların kalpte olduğunu zannetmek kadar feciydi, benlik diye bir şeyi icat edip de onu beynin içine yerleştirmek."
Sayfa 154 - h2okitapKitabı okudu
