âşık olacağımız kişiyi biz seçebilir miyiz?
“Sen hiç âşık oldun mu?” diye sorulan birine ne sorulmaktadır aslında? Vuslata erdin mi diye mi? Yoksa kavuşamadığın, terk edildiğin oldu mu diye… Birde orta yolcular vardır: hem vuslat hem firak olsun diyenler ki onlar seyirciler…
Peki, aşk bir kaybetme midir?
Veya âşık olacağımız kişiyi biz seçebilir miyiz?
Bir insan kendisine zarar veren birine âşık olabilir mi?
Aşkta niyet olmaz çünkü aşkta neden olmaz. Aşk fiil değildir mefuldür çünkü faili hak’tır. Tutmazsın tutulursun. Sizin aktif olduğunuz bir şey değil karşılaştığınız bir şeydir. Maşuk aşığını kendisine çeker demirin mıknatısı çektiği gibi…
Boksörlere hiç dikkat etiniz mi? Yumruklarını sallayıp yumrukları yedikten sonra dövüşün bir yerinde birbirlerine sarılırlar. Kollarını birbirlerinin beline geçirip kan içinde kalan yüzlerini de omuzlarına koyarlar. Sanki az önce dövüşen onlar değilmiş gibi... Sahi ya insan kendisine zarar veren birine âşık olamazdı değil mi! Kim demiş? Seyirciler söylemiş! Boş ver onları onlar zaten seyretmek için yaratılmış sen tutulmak için yaratıldın. Aşk fayda ve zarardan halidir. Mecnun şikâyet etmez sen şikâyet edersin.
Hakka yönelen değil hakka âşık olan bir yürek şikâyetçi olanları da içine alacak kadar geniştir. Hani ne olursan ol yine gel_ diyen Mevlâna’ya biri itiraz ediyor, muhalefet ediyor. Mevlâna ona dönüp diyor ki: ”sende gel”
Kitabın adı Hiçlik ya da Herşey aşağı yukarı 80 sayfalık bir kitap. İki ciltlik serinin ilk kitabı. İkinci kitap Derinlik. Tuğba Saydam 
Tuğba Saydam yazmış bu minik seriyi ve ismi daha kapağını açamadan aldı bi sarstı beni. Bir kadın kitabına bu ismi veriyorsa bu çok tesadüfi olamaz dedim ve azıcık bu iki kavram üzerinde okuyup düşündüm. Hiçlik ve
Benim yapabileceğim ufacık iyilik, birine "Ben senin yanındayım" demek olamaz mı? Yetersiz ve güçsüz olduğumuz için sıradan olsak da, nazik bir yürekle hareket edebilmemiz yönünden kısacık bir anlığına da olsa, bizler de büyük birer insan
olamaz mıyız?
Dikkat çekici bir başka konu da,son yıllarda insan psikolojisinde "incinebilirlik" unsurunun öne çıkarılması. Kişilik radikal bir biçimde yeniden tanımlanıyor. Günübirlik hayatın sorunlarını duyguların prizmasından geçirmek suretiyle, "terapi kültürü" insanları çaresizliğe mahkum ediyor. Mukavemet, dayanıklılık insanı hayata bağlayan olumlu kişilik özellikleri değil de, bizi hayat karşısında yenik düşüren olumsuz özelliklerimiz öne çıkarılıyor. İyi ama acı, ıstırap ve hüznü hayattan tamamen kovarsak anlam üretebilir miyiz?
“Savaşta hep iki taraf var: Savaş ve insan. Ölen her insanla, hepimiz kaybediyoruz; bunu ne zaman anlayacağız? Gerçek barışa ne zaman kavuşacağız? Kavuşabilecek miyiz?”
"Dünyadaki her insan, kendi problemleri, kendi kaygıları, kendi asabiyeti, kendi belli düşünce tarzıyla diğerlerinden ayrı olduğunu zannettiği bir kalıba göre düşünür ve yaşar. Bunun merkezi, ben senden ayrıyım fikridir. Şimdi bu gerçek mi? Bizim, birbirinden tamamen farklı, ayrı bireyler olduğumuz gerçek mi? Uzun boylu olabilirsiniz, kısa boylu olabilirsiniz, siyah saçlı veya beyaz saçlı olabilirsiniz ama içsel olarak farklı mıyız? İçsel olarak hepimiz aynı ya da benzer şeylerden geçeriz."
Çalışmamızın ve çabalarımızın getirileri (diğer insanların onayı, tanınma, ödüller) üzerinde çok az kontrole sahibiz. Peki ne yapacağız? Karşılığını alamama ihtimali olduğu için nazik olmayacak mıyız, çok çalışmayacak mıyız, üretmeyecek miyiz?
Haydi ama ..
İnsan değil miyiz, kudretliyi çekemez, düşmüş olanı bize benzediği için severiz.
(Haldun Taner eczanenin akşam müşterileri)
Sayfa 420Kitabı okudu
