"Kendimizi unutmaya çalışmamalı mıyız? Kişinin kendini bilmesi (self-conscious: özbilinç) onu utangaç, çekingen ve sosyal anlamda ketlenmiş kılmaz mı?" Hiç şüphesiz ki çok soru soran bazı kimseler "hangi ayağının hangisinden sonra geldiğini düşünüp durmaktan çukurdan çıkamayan o meşhur kırkayaktan bahsedeceklerdir. Bu kırkayak hikâyesinden çıkarılacak ahlaki ders elbette ki şudur: "Olanlara bir de yaptıklarınıza dair farkındalığınız arttığında bakın."
Birinin incinmişliğinden öpmek,ağlamaktan morarmış gözlerinin içine içine bakmak,kanayan ellerine,hırpalanmış yüreğine dokunmak,o yüreğin sancısını içinde hissetmek ne demek bilir misin? Kırmadan,acıtmadan,canını yakmadan iyileştirmek,güven vermek,kırılgan duygularını sarıp sarmalamak ne demek sen bilir misin?
Bilmezsin.
Bir kere olsun anlamaya çalıştın mı mesela,bir kere olsun sustuğum çığlıkları duymayı denedin mi? Çabaladın mı? Kendinden verdin mi hiç? Bir kereliğine de olsa almadan vermeyi geçirdin mi aklından?
Kaç soruda tamamlarım senden eksik kalanı bilmiyorum ben. Kaç cevap gerekir seninle tamam olmak için inan hiç bilmiyorum. Olabilir miyiz bilmiyorum. Hani soruların anlamsızlığını fark edince susar ya insan Mehmet?
Ben şimdi sana bağıra bağıra susuyorum.
Sayfa 22Kitabı okudu
Ekmek elden su gölden olunca böyle oluyor..
- Çobanlık yapar mısın?
- Yok almayayım.
- Kim yapacak?
- Afganlar..
- Tarımda çalışır mısın?
- Daha neler yav!
Kırmızı rengi veren, ezilmiş cochineal böcekli, çocuk şekerlemeleri için ne diyeceğiz? Bir somun ekmek için kullanılacak unda, hamur geliştirici olarak, insan saçından veya domuz kılından elde edilen sistein cinsi amino asitler içeriyor mu? Nasıl muayene edeceğiz? Lütfen patates kızartması bir hayvan katkılı tabakayla kaplı mı? Balık fileto üzerinde galetaya bulanmış tavuk suyu olabileceğini biliyor muyuz? Zevkle yediğimiz peynirde bir domuz kaynaklı enzim var mı? Gerçekten Helal olduğuna emin miyiz?
Günümüzde hepimiz biraz Amerikan sapığı olmuş olabilir miyiz?
Bütün insan özelliklerine -et, kan, ten, saç- sahiptim, ama insanlıktan çıkmışlığım o kadar yoğundu, o kadar derinlere kök salmıştı ki, normal merhamet hissi duyma kabiliyetim tamamen silinmiş, ağır ağır, amaçlı bir kazınıp silinmenin kurbanı olmuştu. Sadece gerçeklik taklidi yapıyordum, kaba hatlarıyla bir insan taklidi, işleyen, aklımın sadece uzak, karanlık bir köşesiydi. Korkunç bir şeyler oluyordu ve ben bunların neden olduğunu anlayamıyordum -nedenine parmak basamıyordum.
"Neden vuruldun?"
"Belki de sadece vurulma düşüncesine vurulmuşumdur."
"Hepimiz öyle değil miyiz?"
Sayfa 129Kitabı okudu
Peyami Safa
«Bir Tereddüdün Romanı» na kadar şüpheci görünürüm. Varlığın manası üzerinde tereddütlerim olmuştur. Bu romanın kahramanı sorar: «Manaya mana veren biz miyiz?»
Bu sorunun cevabı yirmi sene sonra «Matmazel Noralya'nın Koltuğunda verilmiştir. «Varlığa mana veren insan değildir. İnsana mana veren varlıktır.»
Sayfa 29
"Sonra Sayın Savcı, halkları birbirinden ayıran sınırlar değildir. Gökyüzünün, suların, rüzgarın sınırı olur mu hiç? Düşmanlık bir sınır gerektirir belki, korunma güdüsüyle, ama bir kıyısızlık gerektiren sevgi sınır tanır mı? Halkları, dilleri ve o dil içinde yapıp yarattığı kültürel değerleri, farklı ve soylu kılar. Düşünsenize sayın savcı, camı Fenikeliler buldu diye cam bardakla su içmemezlik edebilir miyiz? Camı kullanmak için bizim Fenikelileri kendimize uyruk kılmamız mı gerekir? Öyleyse Sayın Savcı, bırakın Kürtler de kendi türküsünü kendi sesiyle söylesin."
Sayfa 106 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okuyor
İSLAM COĞRAFYASINA DAİR OKUMALAR
İslâm coğrafyasını tanımak ve anlamak… Cümleyi bu şekilde yazınca kolay, ama aslında böyle bir hedefe odaklanmak, bütün bir ömrü kaplayacak uzun, devamlı ve yorucu bir çabaya katlanmaya razı olmak demek. Çünkü karşımızda çok katmanlı, çok boyutlu, çok bilinmezli ve çok renkli bir coğrafya var. Üstelik sınırları sürekli genişleyen, devamlı gündemde
Koşulsuz sevgiden beklenti neden bütün katlanılamaz tarafları da çekmek ile birleştiriliyor?Birini koşulsuz sevince onun her özelliğine tapmalı mıyız,mümkün bu çekmeli miyiz, dayanıklı mı olmalıyız?Koşulsuz sevgi bence bu değil,bunun adı kendi değerlerinden başkası için vazgeçmek.
"İnsan boşluğa düşermiş bir başkasındaki yaşamı seçtiğinde. Her ne kadar öyle zannedilse de kendi hayatımızı yaşamayız aslında. Ne olduğumuz belirmez kendi ruhumuzda. Bir başkası veya başkalarında var olmaya gayret gösteririz. Onlara bırakırız iplerimizi. Bir kukla gibi oynatılmayı severiz bir zaman sonra. Kendimiz ile baş başa kaldığımızda işler değişmeye başlar. Tanımadığımız bir düşünce girdabı içinde buluruz kendimizi. Sevdiğimizi söyler dururuz karşımızdaki kişiye. O da sevsin de bizi var etsin kendinde diye ne kadar da çabalarız. Bundan değil midir tüm hayal kırıklıkları? Onda anlam buluyor sanırız onda var olduğumuzu düşündüğümüz şeyi görürüz aynalarda. Gün gelir onlarda olan ile onlarda olduğunu düşündüğümüz şey örtüşmeyince kızmaz mıyız onlara? Halbuki tek suçlu biz değil miyiz başkasında olmadığımız kadar var olmaya çalıştığımız için?"
Sayfa 83Kitabı okudu
Atom bombasına karşı kendimizi nasıl savunabileceğimizin anlatıldığı bir dersten sonra eve dönen küçük bir kız annesine şu soruyu yöneltir: "Anne, gökyüzü olmayan bir yere taşınamaz mıyız?" Neyse ki durumu açık bir şekilde ortaya koyan bu dehşet verici soru bir örnek değil de alegoridir, fakat yine de endişenin bizi doğadan nasıl uzaklaştırdığını son derece etkili bir şekilde sembolize eder. İcat ettiği bombalardan ölesiye korkan modern insan gökyüzünden korkarak mağaralara sığınmalıdır; klasik olarak enginlik, hayal gücü ve kurtuluşun sembolü olan gökyüzünden korkmalıdır.
Zaman yaşadığımız tüm anı kapsadığı için bütünseldir. Yaşamın bir çok alanında farklılıklar söz konusudur. Zaman bu farklılıkların da üstündedir çünkü zaman hariç diğer tüm şeylere zaman ayırırız. Zamanı iyi zaman ve kötü zaman diye bölmek de mümkün değildir. Çünkü iyi ve kötüyü de kapsar zaman. Sadece değerlendirmek mümkündür biz de bunu kaliteli zaman diye adlandırırız. Zamanı boşluktan alabilir miyiz ya da boş şeylerden? İnsanın düşünce gücüyle saat eş zamanlı çalışır. Düşündükçe zaman değerlenir, zaman değerlendikçe işlevsellik başlar. İnsanın temel ihtiyaçlarını karşıladığı zamana ihtiyaç eksenli zaman diyorum ben, onun dışında kalan tüm saatler kendini onu yaşayan sahibine bırakır. Bu yüzden zaman kişiye özeldir, bu da zamanı sahibine ait yapar. İnsan kendine ait yaşam ve düşünce alanında ne kadar aktifse zaman o kadar değerlidir. İnsan ne kadar pasifse ve düşünmüyorsa zaman sahipsiz kalır ve boşuna akar. Zamanı değerlendirmenin yolu ona sahip çıkmak ve onu koruma altına almaktır. Bu da boş zamanı daha kullanılabilir hâle getirmekle mümkün olur.