Yıllar önce bu sitede, yanılmıyorsam Jane Austen’in “
Gurur ve Önyargı“sı için, “Bu kitabı okudum, tamam ama bana ne verdi? Hiç. Sanat yok sanat!“ diyen bir okur vardı. Görüşüne katılmıyorum tabii, ama açık sözlülüğünü beğenmiştim. Zira günümüzden oldukça farklı bir sosyal ve kültürel ortamda geçen dönem romanlarını okumak, hele edebi bir beklentiden ziyade
İnsan ilahi aşka nasıl varır, nasıl bulur ilahi aşkı.. Yaradana aşık olmak için önce Yaradılana mı aşık olmak gerekir.? İşte bazen insanın ilahi aşka varması için tatması için dünyevi bir aşk yaşaması gerekiyormuş. Dünyevi aşk aslında bir nevi basamak asıl aşka hakiki aşka ulaşabilmek için. Hani zirve vardır işte o zirve sondur dahası ötesi yoktur sanki o zirveye ulaştığın vakit tamam olmuşsun gibi. Bu kitaptaki zirvede Rahmana olan aşkın zirvesi, varlıktan yokluğun zirvesi, ötelerin de ötesinin zirvesi.. Âşık Abdullah'ın aşkın zirvesi.. Okuduğum bu kitap Âşık Abdullah'ın dünyevi aşkın nasılda ilahi aşka dönüştüğünü ve nasıl varken yok olduğunu madde aleminden geçip nasılda mana alemine daldığını anlatan güzel akıcı bir roman. okumak okumanın ötesinde anlamak gerekir. Bize göre bazen olmaz dediğimiz şeylerin aslında ne kadar gerçek olduğunu anlatan bir kitap. Yazarımızdan Allah razı olsun bize böyle bir güzel hikaye sunduğu için.. 
Dem 
Fatih Duman
