Yaşadığına bile emin değildi, bir ölü gibi yaşıyordu çünkü. Bense ellerim boş gibi duruyordum ama kendimden de, her şeyden de emindim, ondan daha emindim, hayatımdan da, gelmek üzere olan şu ölümden de emindim. Evet, bundan başka şeyim yoktu.
İçindeki Dehşet Verici Atmosfer Bambaşka
Bugün bir haftadır özümseyerek okuduğum 
Elias Canetti'nin 
Körleşme'sinden bahsedeceğim. Edebiyatçılar sürekli bana kitap özümsenmek için okunur hızlı okumanın, bir çırpıda bitirmenin faydası yok diyor. Lakin kişiden kişiye değişir bu durum.
İncelememe geçmeden önce bir teşekkür konuşması ardından yazar hakkında biraz bahsedeceğim.
Dipte miyiz acaba
... kendimden nefret etmeye başlamıştım, kendime acımaya başlamıştım, hatta hayatımın anlamsızlığı çökmüştü üzerime bunlar uzun süredir hissetmediğim duygulardı. Pek hoş duygular değillerdi elbet bu sebeple memnunum demiyorum bunları hissettiğim için, teşekkürler demiyorum ama nihayetinde bazen mutsuzluğa bile varlığının kanıtı olsun diye ihtiyaç duyardı insan. Bu kadar dipte miydim ben peki?
Sabahattin Ali'nin de dediği gibi:
“Perişan bir hâldeyim. Fakat içimde kendimden bile sakladığım bir ümit var…”
Bazı insanlarda, çocuk varoluşu boyutunun, nasıl olup da sistemin istilasına direnen tek özgün benlik parçası olarak kalabildiği sorusunun cevabını bilmiyorum. Ama böyle insanların var olduğunu kendimden biliyorum. B irden fazla "ben"imiz olduğundan, çocuk varoluşu hayatın akışı içinde zaman zaman ortaya çıkıyor. Ancak, sistemin egemen olduğu zamanlarda bile o yine hep orada, silinemiyor.
Sayfa 15
