Bazen çevremdeki kadınları izlerken aileleri ve eşleri tarafından sevilmediklerini ya da yanlış sevildiklerini gözlemliyorum. Sevgiyi bilmeyince de bir ömür tek başına temizlik ve yemek yapmak, çocuklarına bakmak, eşinin ve çocuklarının her işini üstlenmek sevgi olarak algılanıyor. Yeter ki ağız tadı bozulmasın. Sen saçını süpürge et, yardım için elinden bir gün süpürge alınmasın. Bir de eşin azıcık senden yüz çevirse hatayı kendinde ara. Kendime bakmadım, çok konuştum, alttan almadım, adamı kaçırdım…
Sonra nereden başlasan yarı yolda kalıyorsun. Bir gün olsun ruhunu okşamamışlar ki yaptığını ayıp sayma.
Ama her şeye rağmen gücümüzle, inadımızla, inancımızla, mücadelemizle, umudumuzla nasıl da ayaktayız?
Mercan’ın yaşadıkları da böyle. Onun da her kadın gibi duaları, istekleri, hayalleri, tutunduğu falları var. Ah kocası bir dönse, bir de çocuğu olsa… Onun neyi eksikti merdivenlerini sildiği apartmanın kadınlarından? Hiçbir şeyi. Eksikleri var. Kocası ve kocasının duyguları.
Yine de dimdik ayakta Mercan. Yalnızlığına karşı mücadelesi ve umudu var. Çünkü diğer kadınlar gibi görülmek istiyor. Birçoğumuz gibi…
Seray Şahiner’den okuduğum ikinci kitaptı. Kadın karakterler, dünümüzden ve bugününümüzden çıkıp satırlara girmiş.
Hem güldüren hem düşündüren kadınlar.
Cengiz Aytmatov yazıyorsa bu elbette mümkün. Matematik Bilimi’nin yapamadığını sihirli bir dokunuşla ‘’Edebiyat’’ yapar. Edebiyat, tam da bu noktada
