Fazla dalgın kaldığımı fark eden bir arkadaş: Yine neyin var? dedi. Hiç dedim.Bu "hiç" yalnız şu andaki durumu açıklamak için söylenmemişti. Ağzımdan çıkan bu "hiç" sözü evrenin özelliğiydi. Sessizlik ve hüznümden rahatsız olan arkadaşlar itiraza başladılar. Gerçekten de eğlenceye giden bir adamın cenaze töreninde bulunanlara ait üzüntülü bir yüz göstermesi çekilir şeylerden değildir, özellikle sıkıntı, neşeden fazla bulaşıcıdır. Arkadaşlardan biri: İlâcı unuttuk, dedi. Ve bana ait külah şeklindeki kalın kadehi doldurdu. Bu kadeh beş defa dolup boşaldıktan sonra benden neşeli kimse olamazdı...
