Yıllar önce bir alimden ders almaya gelen kardeşe, alim sormuş; "sen hiç aşık oldun mu?" hayır deyince vermemiş. Ne için? Çünkü ilim aşkta başlar, gerisi ilim değil, sadece kuru bilgi. Aşk olmadan hiçbir şey olmaz. Olsa ya zehir olur, ya eksik olur. Ama insanlar bu kavramı karıştırır oldu, böylesine güzel bir kelimeyi, her türlü arzuların önüne koydular. Oysa ne kıymetliydi, söylemesi bile bir vakar ileydi.. Herkesin dilinde dolanır oldu. Unutulur oldu aşklar. İnsanların gönlünde oyuncak oldu. Kendileri de bilmezler ki, hergün başka birinde bulduklarını sanarlar aşkın. Böyle bir yaram mı var? Hayır. Lakin çağımın insanları çok yaralı, kendilerini yaralıyorlar. Bu yaraları sarmak için, tekrar tekrar inciniyorlar. Edebiyata girmek istemeden devam etmek geçiyor içimden, ama biliyorum ki ne kadar uzun olursa, okunması bir o kadar az olacak. Bu yüzden burada bitiriyorum sözlerimi.. Bu satırlardan sonra incelemeyi siz yapın, kendi yüreğinize sorun, "kitabı kendime öneriyor muyum, yoksa sıkılır mıyım bu mevzulardan? " buraya kadar okuduğun için teşekkür ederim:)umarım kitabı okumana vesile olmuşumdur.
Tayfun abime çok teşekkür ederim...
.............
Kitabı okuduktan sonra aşkı tanımlamaya çalıştım kendimce.Ve uzun süre kalemimi oynatamadım. Sadece bazı belirtileri geldi ilk aklıma.Oysaki herkesin az çok bir deneyimi olmuştur
