Evlerden Biri

-Gaz yok , o yok, bu yok . Hala kalkmış bana yollardan bahsediyorsun.
- Alaman harbi sırasında şekeri beşyüz kırk beşe yediğimizi ne çabuk unuttun ?
- Harp içindeydi o oğlum! Şimdi harp mi var ? Nedir bu yokluk ? Herşey ateş pahası .meyveler de mi Avrupa dan Amerika dan geliyor ? Sebzelerde mi gümrükten geçiyor ?
-Düzelecek hepsi düzelecek!

‘Neydi bu çektiği yıllar yılı. Otuz beş, koskoca otuz beş yıldır şu eve geçen emeği... On beş, on altı yaşında, körpecik bir kız, bir çocuktu kart herife vardığında. Varış o varış. Bitmez tükenmez sabahlar, akşamlar, süpürülen sofalar, silinen merdivenler, yıkanan çamaşırlar, aksi herifin koynuna girip çıkmalar, boyuna gebe kalmalar, çocuk doğurma ya da düşürmeler.. Neydi bütün bunlar? Alt tarafı bir lokma ekmek, yarı buçuk bir üst baş içirn değil mi? Bir günden bir güne ellerin arsız karıları gibi sinema dememiş, çalgılı gazino dememiş, süslü üst baş istememiş, alıp getirirse giymiş, getirmezse eskileri bozup bozup değiştirerek idare etmiş, erkeğine yük olmamak için elinden geleni yapmıştı. Gençliğinde baba evinde çek, evlen koca evinde çek, yarın belki de evlat evlerinde el kızlarından çekecekti. Suçu neydi?’

Seni düşündüğüm zaman üşümek nedir bilmiyorum.

‘Ayrılmamak, dedi, hiç ayrılmamak ne güzel!’

‘Yakışıklılık karın doyurmuyordu.’

İnsanlar Allahlarından çok biliyorlar!

‘Yanında bir genç kızla yürümek... Herkese meydan okuyabilirdi. Evet, seviyordu bu kızı. Yarın belki de nişanlısı, sonra da karısı olacaktı. Ayva surat mı? Hadi canım, kuruntuymuş bunlar demek? Demek o da başkaları gibi, yakışıklı sandığı pek çok başkaları gibi, bir genç kız tarafından sevilebilirmiş!’