Kitabı bitirir bitirmez şunun üzerinde düşündüm:
Bugün, dünkü yaptıklarımızdan yalnızca vazgeçmeye niyetle yarınların güzelliğine dair umutlar besliyoruz...
oysa yarınlarımız da tıpkı bugünümüz gibi geçiyor...
Evet Yalnızca niyet, sadece anlık bir vicdani rahatlık için zihnimizde canlanan niyet!...
Her pişmanlık bizi biraz daha cesaretlendirse de içinde bulunduğumuz alışılmış bu duruma esaretimiz faaliyete dönüşmesinin önüne geçiyor...
Tabi bir de umut var, tıpkı bir kumarbazın masada bir defa kazanmış olmasının,
onun her seferinde kazanacağına olan inancını beslemesi gibi!...