Yalnızlık Paylaşılmaz şiir seven sevmeyen herkesin anlayarak okuyabileceği anlamlı, kaliteli bir eser.
Mehmet Kaplan'ın bir yazısıyla başlıyor:
"Kelimeler ile gerçek arasında bir uçurum vardır. Hiçbir kelime gerçeğin yerini tutmaz.
Kelimeler gerçeğin uzak ve suni işaretlerinden ibarettir. Biz gerçeğe bizzat yaşayarak ulaşırız.
Fakat onları anlatmaya kalkınca kullanıla kullanıla yıpranmış, bizim yaşantılarımıza tekabül etmeyen
kelimelerle karşılaşırız. (...) Öyleyse her şeyi yeniden yoklamak, dilin aldanışlarına kapılmamak
lâzımdır. Bu nasıl olur? Paradokslarla. Zira paradoks bilinen kelimelerin manalarını siler.
Paradoksla yeni hakikatlere ulaşılmasa bile, hiç olmazsa, dilin o aldatıcı büyüsü yok edilmiş olur.
Özdemir Asaf'ı paradokslu bir üslup kullanmaya sevkeden psikolojik amilin bu arzu olduğunu
sanıyorum."
Mehmet Kaplan hocanın yazısının ardından o muhteşem dizeler geliyor adeta doğru bir kitap seçtiniz dercesine:
"Her insanın bir öyküsü vardır,
ama her insanın bir, şiiri yoktur."
Öyle değil mi sahiden? Her insanın iyi ya da kötü bir hikayesi var. Ama şiir herkese nasip olmuyor.
Neler yok ki kitapta: Aşk, yalnızlık, ölüm... Mısra mısra altını çizeceğiniz dizeler... Size hitap eden birkaç dizeye mutlaka rastlıyorsunuz. Ben de beni anlattığını düşündüğüm birçok dizeye rastladım. Birçoğunu da siz değerli okurlar ile paylaştım. Kim bilir belki de "bu kadarı fazla" dedirtmişimdir ama bir dizeyi paylaşsam hatrı kalıyordu diğer dizenin. O nedenle beğendiğim dizeleri buraya da ekleyerek sizleri sıkmayacağım.
Şairin en sevdiğim eseri oldu. Gönül rahatlığıyla öneriyorum.
