Vedalar gidene zor gibi gözükür fakat inanın bana, kalana daha zordur. Gidene o yüzden "güle güle" derler, kalana temenni gibi "hoşça kal" derler. Giden güler, kalan hoş kalmaz.
Bu noktada insan artık yarışta değil jüride olmalıydı, altın değil sarraf kimliğine bürünmeliydi, değerlendirilen değil değerlendiren konumuna geçmeliydi. Olgunlaşma bu demekti.
Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.