Her şeyi tersinden gören gözlerinde sizinle ben tembel, uyuşuk, bezgin bir yaşam sürmekteyizdir, ona göre hepimiz alın yazımıza küskün, yaşamayı yük sayan insanlarız.
Eğer birisini koşulsuz seversen, art niyetsiz, saf, hatta zamansız - mekansız, annen gibi, evladın gibi... Hiç kuşkun olmasın, bir gün sevgin, sevdiğini koluna takar sana getirir.
Sayfa 158Kitabı okudu
Uçları yanık, yırtık kırık bir notum duvarda. Yüz yıllar önce sana yazılmış. Okumak için kısacık bir an vaktin olmamış. Olsun. Kırgın değilim ben lakin duvarlar küskün, kalem kırgın, satırlar sitemkar sana. “Hani?” diye soruyorlar, “Hani severdi kelimeleri, satırlara aşıktı? Duvarlara yazardı sevdasını, hani?” Biliyorum, geleceksin sevda destanları yazacağımız koca duvarlar aramaya..
Eğilip, yerden avcuna biraz toprak aldı ve kokladı. Ama o, hemen hemen hiç koku salmıyordu. Tıpkı sevgisiz bırakılan bir kadın gibi, susuz bırakılan toprak da küskün, sert ve kırılgan oluyordu.
Sayfa 112Kitabı okudu
Canının ısındığı insanlar bulamıyorsa, yalnız ve küskün görünmesin de ne yapsındı?
Sayfa 25Kitabı okudu
Tiryaki gönlümde olmasın kuşkun...
Tek sana müptele...tek sana düşkün...
Ardından bir ağıt yakalım aşkın...
Adını elveda koyalım gitsin...
[Cemal Safi]
"Bizler çocukluğu bedbaht geçtiği için hayatına ve etrafına küskün yaşayan, eşya ile dahi barışamayan bîçarelere benziyoruz. Bu zihnî gerginlikten, inkâr ve hiddetten, dargınlıktan nasıl kurtulacağız?"
Hasyatımın yası...Solan mevsimim...İşimdeki mıh...Kalbimdeki har.
Adamdır kırılan boynum.
Senindir al.
Bu bendeki kağıt kesiği...
Bu bendeki gün batımı...
Açamayan çiçek...
Küskun çocuklar ve göğün bütün yağmurları.
Hatıramdır al.
Şimdi yetim bir dünyadır,denizini özleyen martılar.
Kök saldım yokluğuna.
Beni ancak bir ağaç anlar.
Hasretle nasıl başa çıkar ağaçlar?
Ya denizler nasıl ağlar?
Ah bu bendeki son bahar...Bu bendeki kırık dal...
Kanimda solan kırmızı...Kipriklerimde kar...
Hasretindir yar.
Hiç olmazsa rüyalarda sar.
Tek bir göz yuvasında fırıl fırıl dönecek.
Kalın, ince, pembe, beyaz, mor tek bir dudak aralanıp yerlere
tütsülenmiş, küflenmiş, küskün, titrek, kelimeler dökecek.
Onları yerden topla,
Derin bir kuyu kaz. İçine at.
Ne varsa... ne varsa... ne varsa...
Hepsini içine at.
Sayfa 25Kitabı okudu
''Irzına geçilmiş bir bedenin ruhu, sahibini hayata küskün bir insan yapar.''
Sayfa 325Kitabı okudu
NEŞET ERTAŞ
Şiirlerin-türkülerin çoğunda kendi adı yerine ‘garip’ sözcüğünü kullanan Neşet Ertaş; “Ben küçük yaşlarımda bile bazı türküler üretirdim ama bu türkü benim demezdim, öyle çalardım türküleri. Babam arif kişiydi, bir gün dedi ki, oğlum sen bir şeyler yapıyorsun, kendin türküler söylüyorsun ama sonunda bir şey demiyorsun. Hayli türküler