16 Haziran 1992 Cumartesi, saat 8
Bu sabah musluktan su akmıyordu.
Blop, blop, iki bebe hıçkırığı, hepsi o kadar.
Komşu hanımın kapısını çaldım: onların evinde her şey yolundadır.
Ana vanayı kapatmış olmalısınız, dedi bana. Ben mi?
Nerede olduğunu bile bilmiyorum, buraya yeni taşındım, biliyorsunuz,
eve de akşamdan akşama geliyorum.
Tanrım, yoksa bir haftalığına
Doğan KitapKitabı okudu
....İşi çabuk öğreniyor. Becerikli ne desem De yapıyor .Yalnız bir huyunu farkettim . O da tesadüfen .Bir anlam veremedim ama o hanım kız biraz bahsedince anladım .Görmezden gelmeye calistm. Acıyor insan ne yapayım...
Bu çocuk her kafesin bir tahta çubuğunu o kadar gevşek bırakıyor ki hafif zorlasan ya da biraz zaman geçse kendiliğinden yeniden dusecekmis gibi duruyor .Yani kuşun kanadi gövdesi biraz hızlı çarpsa tahta düşecek .Böylece kuşun çıkabileceği bir aralık oluşacak kafesin içinde .Başlangıçta aklim almadım heralde yanlışlıkla böyle oldu dedim.sonra baktım bir ,iki derken fırsat bulduğu her kafese yapıyor . Sinirlendim önce. İşten atmaya bile niyetlendim.sonra o hanım kız geldiğinde durumu ona da anlattım ." Bak kızım durum aynen anlattığım gibi . Ne yapayım ben şimdi ?"
"İdare et amca ,lütfen .En fazla elden gecirirsin bir defa daha .Baktın olmadı ,bana sat bozuk kafesi ."
"Yahu yapılamayacak bir şey değil ama. İnsan sinirleniyor birazda .". "Amacım bak ,buna ihtiyacı var .Sorun olursa ben karşılarım diyorum .". "Ne yapıyor böyle, bu deli oğlan ?"."kuşların kacabilecekleri bir aralık olsun diye . Tıpkı kendi hayatındaki gibi ...Her kafesten kurtulabilmenin bir yolu olsun diye.."
Sayfa 126
Ertesi sabah Yekta uyandığı gibi telefonuna baktı, ne aramalara ne de mesajlara cevap vardı. "Ya Allahıım.." dedi Yekta telefonu yatağa attı. Tamam Renk ona kızgındı tamam, ama bu kadar habersiz bırakmazdı onu. Ne kadar kızgın olursa olsun bir şey yazardı. Kısa da olsa bir cevap verirdi. "İyiyim.", "Bir sorun yok.",