RTE
Ak Saray' da 1.150 küsur oda var. Her gün başka bir odasında otursan, turu tamamlayıp yeniden aynı odaya gelmen 3,5 sene sürüyor. Buckingham Sarayı'ndan dört misli büyük, ABD başkanının kullandığı Beyaz Saray' dan altı misli büyük, Elysee Sarayı'ndan 25 misli büyük ... Kremlin'in yanına Kızıl Meydan'ı ilave et,
Sayfa 439 - Kırmızı Kedi Yayınevi - Üçüncü Basım: Aralık 2017, İstanbulKitabı okudu
Ev
Sürreal bir evim olsa
Dört duvarı leylaklardan
Nohut oda bakla sofa
Her şeysi eflatunlardan
Üç beş tabak, bir kanepe
Bolca kitap, bir de kahve
Yerde bir yumuşak şilte
Pospofidik bulutlardan
Sevdiğim şarkılar çalsa
Çiçekler kokular salsa
Başım hep huzurlu kalsa
Kim ölmüş ki mutluluktan?
Eflatun bir evim olsa
Tavanları mor salkımdan
Ömrüm de orada dolsa
Hiç çıkmasam kapısından.
DEVRİM AKALIN
Her şey üst üste,,, belki de iç içe ve dış dışa,,, zamansızlığa uğratılır insanın tarihi,,, yetişemezsiniz,,, değişmiş,,, gökyüzünden gayri,,, nohut oda bakla sofa benimkisi.
Nohut Oda Bakla Sofa
2011’de annemi kaybettikten sonra her şey boş gelmeye başlayınca silkelendim.
Dedim ki ‘bu kadar fazlalıklarla yaşanmaz.’ İnsan gidiyor, geriye çer çöp kalıyor. Annemin ardından siyah elbisesini tam dört sene yıkadım ütüledim giydim.
Sonrasında baktım ki oluyor. İnsan azla yetinebiliyor, başladım azaltmaya.
Eve tek bir obje bile almadım. Ve yedi senedir de kendime hiçbir şey almadım; aksine diş fırçam hariç kişisel eşyamı yüz on parçaya indirdim.
Hedefim yüz parça.
Evden ise iki eve daha yetecek kadar eşya gitti. Hafifledikçe rahatladım. Hiç tanımadığım insanların fotoğrafları var albümlerde; annemin ve kayınvalidemin arkadaşlarının arkadaşı, tanıdıkları, yakınları. Hatıralarına ve bir anlamda emanete hürmeten bir tek onlara kıyamıyorum.
Konserden konsere bir fistan dikip giyiyorum,
iş bitiyor. Sırada evi 2+1'e indirmek var. Nohut oda bakla sofa neyimize yetmiyor ki?
Zaten ‘bir lokma bir hırka’ diyenlerden olduğumu bilirsiniz.
Bi arabayı on beş sene kullanır, o beni bırakmadan ben onu bırakmam. Emektar olması hatırına şansımı zorlarım. Ama sahip olduklarımla kan bağım yoktur, insan isterse her şeyden vazgeçebilir. ‘Yolun sonunda iki metre yerde yatıyoruz, ölüm var unutma diyorum" kendime.
Belki biraz geç uyananlardanım ama hanidir kendi içime yaptığım bir yolculuk bu. Ne bir hırs, ne haset; ne şu ne bu. Ayaklarım yerden kesilmiş de ayda yürüyormuş gibiyim. Tarifsiz bir huzur. Eksilmeyelim yeter. Bu konu üzerinde sayfalarca yazabilirim ama kafa şişirmek istemem.
Söyleyebileceğim tek şey ruhunuzun istediği şeyin peşinden gidin demek olur.
Nice güzellikler dilerim hepinize...
Nazan ÖNCEL
Uyanmalık bir alıntı
2011’de annemi kaybettikten sonra her şey boş gelmeye başlayınca silkelendim.
Dedim ki ‘bu kadar fazlalıklarla yaşanmaz.’ İnsan gidiyor, geriye çer çöp kalıyor. Annemin ardından siyah elbisesini tam dört sene yıkadım ütüledim giydim.
Sonrasında baktım ki oluyor. İnsan azla yetinebiliyor, başladım azaltmaya.
Eve tek bir obje bile almadım. Ve yedi senedir de kendime hiçbir şey almadım; aksine diş fırçam hariç kişisel eşyamı yüz on parçaya indirdim.
Hedefim yüz parça.
Evden ise iki eve daha yetecek kadar eşya gitti. Hafifledikçe rahatladım. Hiç tanımadığım insanların fotoğrafları var albümlerde; annemin ve kayınvalidemin arkadaşlarının arkadaşı, tanıdıkları, yakınları. Hatıralarına ve bir anlamda emanete hürmeten bir tek onlara kıyamıyorum.
Konserden konsere bir fistan dikip giyiyorum,
iş bitiyor. Sırada evi 2+1'e indirmek var. Nohut oda bakla sofa neyimize yetmiyor ki?
Zaten ‘bir lokma bir hırka’ diyenlerden olduğumu bilirsiniz.
Bi arabayı on beş sene kullanır, o beni bırakmadan ben onu bırakmam. Emektar olması hatırına şansımı zorlarım. Ama sahip olduklarımla kan bağım yoktur, insan isterse her şeyden vazgeçebilir. ‘Yolun sonunda iki metre yerde yatıyoruz, ölüm var unutma diyorum" kendime.
Belki biraz geç uyananlardanım ama hanidir kendi içime yaptığım bir yolculuk bu. Ne bir hırs, ne haset; ne şu ne bu. Ayaklarım yerden kesilmiş de ayda yürüyormuş gibiyim. Tarifsiz bir huzur. Eksilmeyelim yeter. Bu konu üzerinde sayfalarca yazabilirim ama kafa şişirmek istemem.
Söyleyebileceğim tek şey ruhunuzun istediği şeyin peşinden gidin demek olur.
Nice güzellikler dilerim hepinize...
Nazan ÖNCEL
Gemi ve soba
bütün iyeliklerinden vazgeçmiş
çocukluk ağabeyleri
beklemiş çarşaf kokusu
anısı büyümeyen
gemi hayali
Sayfa 85Kitabı okudu
NOHUT ODA, BAKLA SOFA
Bir evin küçüklüğünü ve darlığını anlatmak için söylenen bir söz var: "nohut oda, bakla sofa." Hayatta azla yetinmeyi, dervişçe geçinmeyi anlatan "bir lokma bir hırka" sözünü de hatırlayalım. Neyse... Sözü Şarkıcı Nazan Öncel'e bırakayım.
2011’de annemi kaybettikten sonra her şey boş gelmeye başlayınca silkelendim. Dedim
Nice güzellikler dilerim hepinize
“2011’de annemi kaybettikten sonra her şey boş gelmeye başlayınca silkelendim. Dedim ki ‘bu kadar fazlalıkla yaşanmaz.’
İnsan gidiyor, geriye çer çöp kalıyor.
Annemin ardından siyah elbisesini tam dört sene yıkadım ütüledim giydim. Sonrasında baktım ki oluyor, insan azla yetinebiliyor; başladım azaltmaya.
Eve tek bir obje bile almadım. Ve yedi senedir de kendime hiçbir şey almadım; aksine diş fırçam hariç kişisel eşyamı yüz on parçaya indirdim.
Hedefim yüz parça. Evden ise iki eve daha yetecek kadar eşya gitti.
Hafifledikçe rahatladım. Konserden konsere bir fistan dikip giyiyorum, iş bitiyor. Sırada evi 2+1'e indirmek var.
Nohut oda bakla sofa neyimize yetmiyor ki? Zaten ‘bir lokma bir hırka’ diyenlerden olduğumu bilirsiniz.
Bi arabayı on beş sene kullanır, o beni bırakmadan ben onu bırakmam. Emektar olması hatırına şansımı zorlarım.
Ama sahip olduklarımla kan bağım yoktur, insan isterse her şeyden vazgeçebilir. ‘Yolun sonunda iki metre yerde yatıyoruz, ölüm var unutma diyorum" kendime. Belki biraz geç uyananlardanım ama hanidir kendi içime yaptığım bir yolculuk bu. Ne bir hırs, ne haset; ne şu ne bu. Ayaklarım yerden kesilmiş de ayda yürüyormuş gibiyim. Tarifsiz bir huzur. Eksilmeyelim yeter. Bu konu üzerinde sayfalarca yazabilirim ama kafa şişirmek istemem. Söyleyebileceğim tek şey ruhunuzun istediği şeyin peşinden gidin demek olur. Nice güzellikler dilerim hepinize.
Nazan Öncel
Sabahları güne, düzenli temizlik görmeyen, nohut oda bakla sofa evinde, zifir gibi demli bir çay ve sigara içmekle başlıyor; günün büyük kısmını da vakit öldürerek geçiriyordu. Son on yıldır uzman doktor olamamışlığına üzülmekten de vazgeçmiş, daha doğrusu yıllar boyunca hep aynı şeye üzülmekten bıkmıştı. Bazen aklına geliyordu hayat boyu süren başarısızlığı. Suçu kadere yükleyip duygulanıyordu. Böyle anlarda kendini iyice yaşlanmış bulurdu. Musa Eroğlu’ndan Geçtim dünya üzerinden / Ömür bir nefes derinden / Bak feleğin çemberinden / Yolun sonu görünüyor türküsünü dertli dertli mırıldanıp hüzünlenirdi.
siyah elbisesini tam dört sene yıkadım ütüledim giydim
2011'de annemi kaybettikten sonra her şey boş gelmeye başlayınca silkelendim. Dedim ki 'bu kadar fazlalıklarla yaşanmaz.' İnsan gidiyor, geriye çer çöp kalıyor...
Annemin ardından siyah elbisesini tam dört sene yıkadım ütüledim giydim. Sonrasında baktım ki oluyor. İnsan azla yetinebiliyor, başladım azaltmaya...
Eve tek bir obje
kendi dünyasına çekilmiş, kocasından kalan kuş kadar maaşla kurduğu nohut oda bakla sofa hayatta...
