Kartlar ve Günler diye bir film çekmeyi düşledim dün gece yarısı. Ne kadar fazla kart olursa günler o kadar azalacaktı. Günler çoğaldıkça ama kartlar hükmünü kaybedecekti garip kalabalıkta. Dışarı çıktım gece gece, kartlara bakmam lazımdı hayalimdeki. Her gün olur muydu bilmiyorum ama. Trajik bir araba sesi duydum tam da olmasını istediğim yerde.
Onda aradığım neydi? Bende eksik olan neydi? İyi bir yaşamım yok muydu? Yaşamımın giderek geri dönülmez biçimde daralan bir dehlize dönüşmekte olduğunu kime anlatabilirdim? Çektiğim işkenceyi, uykusuz gecelerimi, intiharla flört etmemi kim anlayabilirdi? Ne de olsa her şeye sahiptim: Para, dostlar, aile, güzel ve çekici bir eş, ün, saygınlık. Beni kim rahatlatabilir? O apaçık soruyu sormaktan kim kendini alıkoyabilir: "Daha ne istiyorsun?"
Sayfa 74Kitabı okudu
Sürgün müydü, kaçış mıydı yoksa yeni bir hayata kanat çırpış mıydı; neyin nesiydi o yolculuk?
Garip şeylerden ıstırap çekiyordu. Onun oturduğu sokak, evinin kapısındaki basamak, köşeyi dönüp onun sokağına sapan arabalar falan. Özellikle arabalar üzüyordu onu. Keşke onların bir sonraki sokağa sapmasını sağlayabilseydi. Sokak kapısının yanındaki çöp kutusuna bakıyor, o geçerken de burada mıydı, diye düşünüyordu. Acaba o da bakmış, en üstte duran buruşuk sigara paketini görmüş müydü?
"Birilerinin dediği gibi, "müzik ruhun gıdası" değildir.Öyle olsaydı bunca müzik dinleyenlerin psikolojik problemleri olur muydu? Ruhun gıdası tapınmadır, yani ibadetler. Şayet doğru adresteyse ibadetleriniz , bedenen sıkıntılarda olsanız dahi psikolojik dinginliğe sahip olursunuz.Bu konuyu Allah (c.c) ayetinde şöyle buyurur:"ONLAR İNANMIŞLAR, KALPLERİ ALLAH'I ANMAKLA HUZURA KAVUŞMUŞTUR. DİKKAT EDİN, KALPLER ANCAK ALLAH'I ANMAKLA HUZURA KAVUŞUR." (Rad 28) Kalbin ilacı da ruhun ilacı da Allah'a teslim olmak ve O'nu anlamakla mümkündür. Dikkat edersen ilk önce "Onlar inanmış olanlar" dendi.Zaten püf nokta burası "İnanmak."
“ Bedenim o kadar yoruluyor ki beynim işlemiyor; ben de bunu istiyorum.”
Sayfa 18Kitabı okudu
o beni bekliyor muydu bilmem ama en azından ben bekliyordum
O beni ben de onu bekliyordum ve hiç konuşmadan bir gün daha sona eriyordu.
Özdemir Asaf
“Bu hayatta gerçekten istediğin şey nedir? Sana sadece bir dilek hakkı veriyorum.”
Halbuki bu sefer ben,her şeyin ötesinde parlak bir sevinç beklemiştim.
