"Karnım tok, üstüm başım derli topluydu, güzel bir odam vardı. Ama ben... Nasıl desem... Zihnen daralıyordum, ruhum işkence görüyordu sanki. Sıkışıp kalmıştım."
“Yapayalnızım… Etrafımda yok senden bir iz…
Odam sessiz… Dışarlarda yağan kar sessiz…
Bu geceler dayanılır gibi değil ki…
Ey şimdi bu satırları okuyan bil ki:
Istıraplar yüz katlı kış gecelerinde…”
Bırak her zamanki gibi, karanlık kalsın odam..
Zaten konuşmaya, zor ikna olmuş yüreğim..
Utanırım,
Korkarım,
Susarım gözlerimi görürsen..
Ne çok demlendin yüreğimde,
Ne çok yudumladım seni ruhumla,
Ve ne çok öldüm ben sana,
Bir ben bilirim, birde bu karanlık gece...