İnsanın içi ne zaman huzurla dolar, hangi anlarda baharı içinde hisseder diye düşününce, kitap okurken derim ben, yemek yapmak der başkası, doğayı seyretmek diyebilir biri...
Yukarıdan komşu kalkmış, temizlik yapıyor galiba koltukları bir o yana bir bu yana çekiştirip duruyor. Bir yeri temizleyip, diğer tarafa geçince, bir önceki yer aklında kalıyor demek ki, koltuklar hiç durmadan yer değiştiriyor; yeniden, bir daha üstünden geçiliyor temizlenen yerlerin. Takılmak çıkamamak bir durumdan ne kötüdür.
İçerde çocuk anne diye mırıldanıyor, uyandı uyanacak, annenin gözlerinden uyku akmıyor, fışkırıyor. Annesini üzmüyor çocuk ve yeniden uykuya dalıyor. Anne derin bir ohh çekerek tatlı uykusuna yeniden dalıyor.
Bu sırada sayfalar, mutlu anların aktığı zamanlar gibi akıp gidiyor. Kitap alıp beni kah deniz kenarına, kah kayalıklara, kah kuşların cıvıltısına götürüyor.
Son sayfalara doğru, eşim ve oğlum uyanıyor, insanın yüzüne mutluluk veren, güneş gibi aydınlatan, baba seslenişini duyuyorum. Eşim odaya giriyor.
"Ne kadar da mutlusun kitap okumayı seviyorsun değil mi?" Diyor.
Evet, çok seviyorum, okumazsam hayatı dolu dolu yaşıyamam ki... Mesela Sait Faik bu eserinde, başımızdan geçebilecek olayları öyle sade ve farkındalık oluşturarak anlatıyor ki. Doğayı, insanı ve hayvanları sevmenin değer vermenin ve görerek, anlayarak, hissederek yaşamanın da olabileceğini gösteriyor bizlere.
"Peki şimdi ne yapıyorsun."
Kitap hakkında fikirlerimi yazıp paylaşacağım.
"Neden paylaşıyorsun, yazıp paylaşmasan olmaz mi?"
Okuduğum eserin bana verdiği mutluluğu paylaşmak daha güzel de ondan...
İyi okumalar dostlar...
Vamık Volkan yazarımız?
Vamık Volkan, 1932 Lefkoşa/Kıbrıs doğumludur. Kıbrıs İslam Lisesi'nde okudu; son sınıftayken çıkan
