"Bak Kayra, biz herkes olduk. Kendimize en büyük acıları ve zevkleri tattırdık. Ve artık ölüyoruz. Bunu fark etmiyor musun? En yukarıdan aşağı düşüyoruz. Ve yeri öpmemize çok az kaldı. Başladığımız yere dönmeden, yani sermayemizde ve hafızamızda sadece ismimiz kalmadan hatırladıklarımızı yazacaksın. Hayatın suyunu içtikten sonra bir gün işememiz gerekecekti. Ve zihinlerimiz ölmeden önce bunu yapacağız. İnsanlığımızı, ahlakımızı, dünyayı çok uzun zaman önce yok ettik... Hissediyorum. Şimdi sıra anılarımızda ve hayallerimizde. Kafatasımızın içini süsleyen bütün bildiklerimizde. Her geçen saniye eksiliyorlar. Çok geç olmadan yazmalısın!"
Sayfa 24Kitabı okuyor
Davy Jones - Karayip Korsanları
Davy Jones bir zamanlar normal bir korsandı, her korsan gibi denize aşıktı. Denize aşık olduğu gibi, denizin tanrıçası Calypso'ya da aşıktı. Calypso, Davy Jones'un aşkına karşılık vermeyi kabul etti ancak bir ilişki yaşayabilmeleri için bazı şartları yerine getirmesini istedi. Calypso, Davy Jones'u ölümsüz kıldı ve ona bir görev
Tek bir gün bile öncekinin tıpatıp tekrarıysa, yazık. Her an her nefeste yenilenmeli. Yepyeni bir yaşama doğmak için ölmeden önce ölmeli.
Nekrasov öldü. En son bir ay önce görmüştüm onu. Canlı cenaze gibiydi. Bu durumda bir adamın konuştuğunu görmek insanı bir tuhaf yapıyor. Konuşmasını bırakın, zihni apaçıktı. Sanırım ölümünün yakın olduğuna inanmıyordu. Ölmeden bir hafta önce sağ tarafı felç olmuş ve 27 Aralıkta akşam saat sekizde hayata gözlerini yummuş, ertesi sabah öğrenmiştim. Aynı gün, yani 28'inde evine gittim. Istırapla çarpılmış yüzü beni derinden sarsmıştı.
Sayfa 1067 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Tek bir gün bile öncekinin tıpatıp tekrarıysa, yazık. Her an her nefeste yenilenmeli. Yepyeni bir yaşama doğmak için ölmeden önce ölmeli.
Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
Kaybettiğimiz kişilerin ruhlarının, daha ilkel bir varlığın, bir hayvanın, bitkinin veya cansız nesnenin içinde tutsak olduğu yolundaki Kelt inancını çok makul bulurum; bu ruhları gerçek- ten de kaybetmişizdir, ta ki, birçokları için hiç yaşanmayan bir gün, ruhun hapsolduğu ağacın yanından geçinceye, ruhu barın- dıran nesneyi tesadüfen ele geçirinceye kadar. O zaman ruh irkilip ürperir, bizi çağırır ve onu tanıdığımız anda büyü bozulur. Bizim tarafımızdan kurtarılan ruh ölümü yener ve bizimle birlikte yaşamaya başlar tekrar.
Geçmişimiz için de aynı şey geçerlidir. Geçmişi hatırlama gayretimiz nafile, zihnimizin bütün çabaları boşunadır. Geçmiş zihnin hâkimiyet alanının, kavrayış gücünün dışında bir yerde, hiç ihtimal vermediğimiz bir nesnenin (bu nesnenin bize yaşata- cağı duygunun) içinde gizlidir. Bu nesneye ölmeden önce rastla-yıp rastlamamamız ise tesadüfe bağlıdır
Sayfa 49
"Doksan küsur yaşında bir komşumuz vardı.Yakın bı geçmişte kaybettik kendisini.Ölmeden önce yine bir gün onu ziyaret ettiğim zaman onu fotoğraf albümlerini karıştırırken buldum . Başladı bana anlatmaya .O anlattı ben dinledim.Her birinin ayrı bir hikâyesi, ayrı bir anısı vardı.Bir tane fotoğraf gözüme çarptı bulanık çıkmıştı ama fotoğraftakiler öyle güzel gülüyorduki merakımdan sordum bunu neden atmadın çünkü net değil diye ve bana dediki 'Aslında anı yakalamak böyle bişey.O anın heyecanı, coşkusu ilk çekildiği anda saklı kalır .O yüzden sende bir fotoğraf çekince kötü diye silme anısı zaten onda var
' demişti.Ve sanırım o günden sonra o kadar çok anı biriktirmeye başladım ki. Bana çok güzel şeyler kattın..
