ÖLÜMÜ KARŞILAMA ŞEKİLLERİ...
İdare ettiği ülke yani Roma yanarken nev'i şahsına mahsus bir zevk anlayışıyla zevk duyan Neron ölürken: "Dünya bir büyük sanatkâr kaybediyor" diye bağırıyordu. Hayatı türlü maceralarla geçen ünlü Rus yazar Puşkin ise, son sözlerine derin derin içini çekerek başlamış ve: “Hayat bitti” demişti. Sonra ağır ağır: “Biten hayat, nefesim sıkışıyor. Bir şey eziyor beni diye söylemişti. Fransız şair ve yazarı Victor Hugo’nun şan ve şeref içindeki renkli hayatı biterken son sözü: “Kara bir ışık görüyorum” olmuştu. İman sahiplerinin son anları ise bambaşkaydı. Peygamberimizin müezzini Bilal-i Habeşi r.a. ölüm döşeğinde hanımının “Va kaberah (aman ne kötü) diye sızlanması karşısında –Va teberah (aman ne iyi) Peygamberimize (s.a.v.) ve dostlarına kavuşacağım” diyor ve bu şevkle ruhunu teslim ediyordu.
(Rembo) mücerret fikri o hale getirmiş ki, ilahi azameti her noktada görür olmuştu. "En küçük bir teşbih yapsam çıldıracağım; o hale geldim" diye bir notu vardır. Bırakıyor edebiyatı, bir coğrafya cemiyetine aza oluyor, Afrika'ya geçiyor. Bir tek kelime mecaz, teşbih, istiare kullanmadan kuru kuru raporlar veriyor. "Güneş battı, yağmur yağdı, şu oldu, bu oldu" gibi.... Ve otuz sekiz yaşlarında bir hastalığa tutuluyor, Marsilya'da ölüyor. Ölürken son sözü şudur: "Allah Kerim.." Aynen böyle... Zira Afrika'da Araplarla teması olmuş, bu kadarını öğrenmiş... Evet "Allah Kerim" deyip ölüyor. Bir sözü, var... Bu söz ayarında bir söze rastlamadım ben hayatımda: "La vrais vie est apsante - Hakiki hayat namevcuttur!" Olmadı! (Apsante) namevcut demek değil... Olup da olmayan... Bütün bu hayatın (Rembo)ya verdiği his şudur: "Var" burada değil; burası, bir olanın işareti; ama o burada değil... (Paskal)ın da buna yakın bir sözü var. Pek basit, çok derin... Sözdeki derinlik, tumturaklı olmaktan uzak olduğu, tabiileştiği, kendi kendine içten geldiği vakit tecelli eder. Süslenen ve alayişli giyinen bir kadında olduğu gibi değil de, tabii çizgileri içinde görünen bir kadın gibi...
(Paskal) diyor ki:
"Nous mourrons seul- Yapayalnız ölürüz!"... Bu basit sözün ruhundaki derinlik hudutsuz...
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Üzerinde ”EN GÜZELE” yazılı, altından bir elmayı, şölenin yapıldığı salonun ortasına bırakıverdi. Doğal olarak bütün tanrıçalar, bu elmaya sahip olmak istediklerinden uzun tartışmalar oldu. Sonunda üç büyük tanrıça dışında diğerleri çekildiler. Ama kudret tanrıçası Hera, zekâ tanrıçası Palas Athena ve Aşk tanrıçası Afrodit elmaya sahip olmakta
Bir gün bütün değer yargıları değişecek ve yargılananlar yargıç, eziyet edenler de suçlu sandalyesine oturacaklardır ve onlar o kadar utanacaklardır, o kadar utanacaklardır ki utançlarının ve suçlarının ağırlığı yüzünden ayağa kalkamayacaklardır.
O zaman, akıllı ya da akılsız bütün ezilenler, yani bizim caddedeki insanların çoğu, yani öcü geliyor
Sayfa 222,223,224,225,226
youtu.be/jB3C9w3jw3E
..Peki ya, hangimizin son sözü olacak diğerinin adı, yapayalnız ölürken?
Sanırım önce ben gidemem...
Ölürken son sözü...
''NE BEN DÜNYAYI ANLADIM.NE DÜNYA BENİ ''
papa Xll.Gregororius..
Sayfa 154Kitabı okudu
#hasankeyfinebaksın
Adım, Hasankeyf. 12000 yaşındayım.
Benden önceki zaman hakkında hiçbir bilgim yok ancak, yaşadığım 12000 yıl boyunca gördüklerimi, tanık olduklarımı sizler, siz benim katillerim, hayâl dahi edemezsiniz.
Ölüyorum ben; öldürdünüz.
Sizler benim katillerimsiniz. Sizler medeniyetin, kültürün, tarihî mirasların düşmanı olan barbar bir
