Her şeyin tamam olması ve kendimi daha az yalnız hissedebilmem için idam günümde çok seyirci bulunmasından ve bunların beni hınç dolu haykırışlarla karşılamalarından başka isteyecek bir şeyim kalmamıştı.
Her hâlükârda beni gerçekten ilgilendiren şeyin ne olduğuna belki emin değildim ama beni ilgilendirmeyenin ne olduğundan emindim. Ve tam da onun bana bahsettiği şey, beni ilgilendirmiyordu.
Gözlerimiz kenetlendi. Ve o anda her şey değişti. Ne yaptığımı gördüm. Bir insanın hayatının merkezinde durabileceğimi, hayatta kalma sebebi olabileceğimi gördüm.
Sesini özledim, aniden gelen zor kazanılmış kahkahasını, parmaklarıma değen dudaklarının verdiği hissi, uykuya dalmak üzereyken göz kapaklarının kapanışını.