Herkesin kaderi aynıydı.Bir yanı pırıl pırıl aydınlık. Bir yanı gölgeli. Aydınlık ve gölge nasıl yan yana ise,insanın kaderi de öyle.
Mutluluk ve acıyı beraber getiriyordu. Bir yanda kıvanç,bir yanda kaygı.
Hayat dediğin böyleydi işte...
"Demek istediğim şu, insan, çok basit şeylere bile, nasıl söyleyeyim, ilgi duymuyorsa ya da o konuları sevmiyorsa, ne diye anlamaya çaba göstersin? Kitapları da dostlarını seçer gibi seçmeli kişi, öyle değil mi? Ben öyle yaparım. (Yeniden kendine döndü, sevecen görünüşüne kavuştu.) İşte size on dost gibi on kitap verdim, dedi. Bakarsınız, karıştırırsınız, anlarsınız, seversiniz ya da kaldırıp atarsınız, unutursunuz."
Sayfa 34 - Sel YayıncılıkKitabı okudu
Çünkü biliyordum ki ben, kalemimi kaybetmekle, kaybetmeyi öğrenmiş bir insan oluyordum. Büyümeye başlamış, benden önce büyüyenlere benzemiş oluyordum. İşte tam burada eskilerin yolundan ayrılırsam, kaybedileni değil, kaybedeni düşünür, bir şeyler açıklarım sanıyorum.
Diye seçtim kendimi. O büyüyen kendimi seçtim. Anlatabiliyor muyum?
İlk işim, "ah kalemim, vah kalemim, şimdi ben onsuz ne yapacağım" dememek oldu. Öyle sevindim ki onu demeyişime. Demek yolda idim.
Sonraki işim düşünmek oldu. Kendimi onsuz düşünmek. Anlatabiliyor muyum?
Düşünürsem, benden önce büyüyenler gibi durmadan büyümeye değil de, büyümeyi biraz olsun önlemeye çalışırım dedim. Bunda iş var gibi geldi bana.
Ne güzeldi kırlıklar o sabah. Bir ara irkiliverdim: "İster misin şimdi yerde bir kalem bulayım?" dedim kendime. İçimden
bir ses: "Çok üzülürüm böyle bir şey olursa" dedi. O ses beni büyümek alanında biraz olsun duraklatacak sesti. İçim uyumuyordu. Göğüslerim kabardı.
Öyle güzel bir kırlıkta dolaşıyordum ki. Kendime öyle güveniyordum ki. Varsın onlar beni ezsinler, ben tek bu çimenleri ezmeyeyim diyordum.
Sayfa 449Kitabı okudu
İşte yanıyordum.İçim yanıyor, gönlüm yanıyor ve dahi bedenim yanıyordu.Öyle ya ben bir şem' uğruna candan geçen,ateşe atılan pervaneydim.
Sayfa 41 - Nesil Yayınları
İnsanın ancak yalnızken yapabileceği şeyler vardır. En pamuk şekeri aşkta bile insanın, sanki terk ettiği tek kişilik evinde, eski iç evinde özlediği bir şeyler kalır. Ve bu özlenenler içerisinde en içe işleyeni yalnızlık laciverdidir. Sabah gelen o "hayret vakti"! Bazen yolculukta olur bu mavi. Sabaha kadar süren yolculukta, buğulu camda, yol yol akan camda, gün aydınlanır. Gece öyle bir döner ki sabaha, bir çocuk hayretiyle kalakalırsın.
Yalnızlara kalsın... Bazen evde olur bu mavi. Sabaha kadar oturursun. Saat sana aittir nasılsa, kimse yoktur. Niyeyse oturmuşsundur sabaha karşı, evin ışıkları açıktır. "Artık yatsam mı?" dersin, sıkıla sıkıla. Kalkarsın, evin ışıklarını söndürürsün ve... Evin içi kararınca, işte o anda camların dışı aydınlanır. Ne sabahtır o an ne de artık gece seni saklamaktadır. Camı açarsın, bir yalnızlık fotoğrafı olursun. Kederli gibi olursun, neşeli gibi ve sanki her şeyi anlar ve her şeyi içine sindirirsin. Sokağa bakarsın, tepende uçan sabah kuşlarına. Hayret edersin. Bu maviyi ne zaman görsen sanki ilk kez görüyor gibi hayret edersin... Sabah bu kadar mı güzel olur, her seferinde kendine bunu dersin. Biri varsa hayatında işte o maviyi niyeyse pek görmezsin. Yalnız insanlarındır o mavi, rahat bırak! Sen git yat ısıtılmış yatağa, sevdiğin ayaklarını ısıtsın. Bırak bari bu sabah mavisi yalnızlara kalsın.
Ece Temelkuran
Çay'ı Sevmiyordu Belli'ki...! Şiir'i de Sevmediği Gibi
Öyle Farklıydık İşte...Ne Beni Anlatan İki Satır Yazabildi
Ne de Yazdıklarımı Anladı " Aşk'a " Kördü " Yüreğe " Sağır
O Hiç Anlayamadı Beni..! Bende O'na Anlatamadım Kendimi
uzaktan seviyorum seni
kokunu alamadan,
boynuna sarılamadan
yüzüne dokunamadan
sadece seviyorum
…
öyle uzaktan seviyorum seni
elini tutmadan
yüreğine dokunmadan
gözlerinde dalıp dalıp gitmeden
şu üç günlük sevdalara inat
serserice değil adam gibi seviyorum
ANLİYORMUSUN İSTE BOYLE SEVİYORUM SENİ
Öyle bir zaman gelir ki, bağırsaklardan bir fırtına kopar; işte o zaman haklı kızgınlığın, haklı öfkenin zamanıdır.
Sayfa 397Kitabı okudu
