"Ömür Hanım
Seni çok özledim, çok
Ben gelene kadar çürüme ne olur." [s.63]
Bir aşka şahit oldum.. Hikâye değil, roman değil; şiirlerde yaşayan, okurken ağlatan gerçek bir aşk bu. Ahh Ömür Hanım, babaları içerde şiir yazıyor diye çocuklarını sessiz ağlatan koca yürekli kadın; sen ölünce Şükrü yaşar mı sandın? Seninle öldü Şükrü.. Şükrü öldü belki ama, bir hayata, bir kağıda, bir mısraya neler neler sığdırdı. Nice güzel şiir armağan etti Ömür Hanım'a. Boğazım düğüm, yutkunamadım, iki satırın ağırlığında ezilip kaldım..
"Yastığını koklaya koklaya öğrendim
İnsan bir kere ölmüyormuş meğer.." [s.69]
Ömür Hanım, iyi ki ben de seninle yaşadım dünyayı.
