Sadelik, alçakgönüllülük ve erdem ile kötülük arasında kalan şeylere ilgisiz kalmak ışıldatsın yüzünü. İnsanlığı sev. Tanrının izinden git.
Sayfa 69Kitabı okudu
Frederic Chopin
"Sadelik, tüm zorlukların üstesinden geldiğinizde ulaşabileceğiniz en yüksek hedeftir.”
Ben statüye, rütbeye, üstünlüğe inanmıyorum. Siz de inanmayın. Adınızın önüne bir sıfat gelince daha iyi, daha bilge ya da tanrı tarafından cennetin kapıları sonuna kadar açılmıyor. Sadeliğinizi sevin kısaca çünkü bu sadelik bütünüyle size ait. Statünüz, unvanınız, üstünlükleriniz size toplum tarafından verilmiş, deforme olmuş sıfatların ötesine geçemez.
Yirminci yüzyılın son peygamberi Caraco'nun eserinden rahatsız edici hakikatler birer havai fişek gibi fırlar ve patlar. Bu fişeklerin soğukluğu, doğrudanlığı, berrak karamsarlığı az rastlanır türdendir; ne Nietzsche'de ne de Cioran'da rastlarız böylesine. Caraco "acı gerçekleri” çarpar yüzümüze; hem de Klasik yazarlara özgü bir sadelik ve akıl gücüyle. O bir "nesnellik fanatiği"dir. Guy Debord'u andıran -doğru çıkan- bir kehanet gücü vardır. Bedduası ve laneti "nesnel"dir: Ürememize, üretmemize ve tüketmemize itiraz eder; dünyanın sonunu hazırlayan şehirlerimize, üst üste koyduğunuz beton yığınlarına, budala politikacılara ve yok olmaya mahkum kitlelere, sürüleredir onun laneti, böcekleşmiş yığınlara, gökten firar etmiş tanrılara bu yüzden de "doğru"dur. Kendini anarşistlere ve nihilistlere yakın hissetse de, geleceğe dair mutlak umutsuzluğu, felaket beklentisi onu geçmişe, "reaksiyoner" -ikili anlamda: Tepkici ve gerici tavra da yöneltir; kimi ibarelerini monarşi yanlısı, hatta ırkçı olarak görebiliriz, ama şimdiki zamana dair yaşadığımız "acı gerçeği" burada ayırt etmemek imkansızdır. Dünyada en çok sevdiği şeyin, uygarlığın ihanetine uğramış birinin öfkesidir onunki. Sınıflandırılamazlık, bu genelleşmiş nefretin ve nerede duracağı belli olmayan sorgulamanın insanda yarattığı tedirginliğin de karşılığıdır.
Burada Glandier’i anlatmaya çalışırken okuyucuların gözleri önüne sereceğim drama uygun bir dekor yaratmak istediğim sanılmasın! Bu esrarlı olayı anlatırken, mümkün olduğu kadar sadelik içinde kalmaya çalışacağım. Ben bir yazar değilim. Böyle bir iddiam da yok. Yazarlarda daima biraz romancı ruhu vardır. Ama Sarı Oda’nın esrarı zaten edebiyat yapmaya gerek göstermeyecek kadar korkunç sahnelerle doluydu. Ben sadece olayları olduğu gibi anlatarak, her şeyi kendi çerçevesi içine yerleştirmek istiyorum. Bunu yaparken olayın geçtiği yeri size tanıtmak görevimdi.
"Aslında her şey ne kadar sadedir ve zekâmız kendine yem bulmak için neler icat eder; bununla beraber, varlık, mademki eşyanın bizim içimizde aldığı mânadır, bu karışıklık da o sadelik kadar bir hakikattir."
Sahtelik yerine sadelik, mükemmel bir çiçek gibi duruyor.