Refik Amca'nın hüzünlü hikayesi...
İhtisasımın sanırım ikinci senesi...
Kanser polikliniğinin çömez asistanıyım,
Üzeri kan, idrar, balgam vs lekeleriyle süslü buruşuk mavi takımımla geceleri nöbet tutuyorum, gündüz polikliniğin işlerinde koşturuyorum.
İki günde bir de insani bir saatte çıkabilirsem eğer hastaneden eve gidip uyumaya çalışıyorum.
Gigi ve Momo'nun bir masalı
"Bana bir masal anlatır mısın?" diye Momo yavaşça bir dilekte bulundu.
"Peki" dedi Gigi.
"Kimi anlatsın masal?"
"Momo ile Girolama'yı en iyisi..." diye karşılık verdi Momo.
Gigi biraz düşündükten sonra sordu: "Adı ne olsun?"
"Belki Sihirli Aynanın Masalı?"
Gigi başı ile olur dedi:
Milla&Jimmy
Saat altıda Harrison Caddesi’ndeydim, yaşlı kadın yine çaydanlığının başındaydı.
...
Bana bakarken bir an için ikimiz de birbirimizin içinde kaybolduk.
Kim olduğumu merak etti; sadece bir an için.
Sonra yüzünde beliren çarpıcı bir anlayışla gülümsedi.
İnanılmayacak kadar sıcak bir gülümsemesi vardı.
“Geleceğini biliyordum, Jimmy,” dedi.
Sayfa 64 - Martı YayınlarıKitabı okudu
Çay
Bugün çok eski bir arkadaş aradı, görüşelim dedi. Kıramadım gittim.
Çok matrak çocuktur baya güldük. Anlattı uzun uzun. Bende dinledim..
Çok güzel gidiyordu muhabbet. Nerden geldiyse aklına seni sordu..
Yani o seni bilmiyor. Biri var mı hayatında dedi,
Sen geldin aklıma..
Ne güzelde gülüyorduk oysaki..
Durdum önce..
Çaydan aldım bir yudum; “yok” dedim “ hayatımda kimse yok.”
Anladı herhalde, iyi tanır zaten beni,
Soruyu düzeltip yeniden sordu, “Aklında kimse var mı? Kalbinde? “ dedi.
Çayım bitmek üzereydi, ben ise hala cevap verememiştim.
Ne demeliydim senin için?
Çünkü aklımda sen değilde; bir başkasının kollarındaki fotoğrafın vardı..
Çayın çöpü geldin birden ağzıma.
O ise, gözlerime bakmış cevap bekliyordu..
Garsona döndüm ve “ Bir büyük çay daha “ dedim.
Konuşmaya niyetim yoktu.
Sanırım bir arkadaşımı daha kaybetmiştim, sırf seni hatırlattı diye..
Sahi ya, seni nasıl kaybetmiştim?
Çay ısmarlayacak param yok diye miydi?
Burak POLAT
ARDIÇ AĞACI...
Ankara' da işim uzamıştı. İstanbul'a dönüş için aldığım biletimi değiştirmem gerekiyordu. Öğle arasında Sıhhiye'deki otobüs yazıhanesine gidip biletimi erteletmek için acele ediyordum. Kalabalıkta koşarak yazıhaneye ulaşmaya çabalarken çarpıştık o yaşlı adamla. Sendeledi; elindeki büyük sepette bulunan tahta kaşık, maşalar yola saçıldı. Sanırım
2007 yılında, Salzburg’un merkezine kurulmuş bir fuarın gece bekçiliğini yaparken tanışmış olduğum bu kişinin adı Mansur idi ve aslen Yemenli bir mülteci idi. Onu daha evvelden de görüyordum, ancak kim olduğunu bilmiyordum. Mansur, Salzburg merkezinde ne kadar bina varsa akşamdan sabaha kadar defalarca volta atarak elindeki cihazla bu önemli
Salzburg’da mekân mekân dolaşıp gül satanlar genelde Mısırlılar idi. Bu gül satıcılarının en sevileniyse herkese Habibi dediğinden ötürü adı Habibi olarak anılan bir Mısırlı idi. 50 yaşlarında samimi gülümsemesi ve kırık Almancasıyla mekânları dolaşıp gül satan bu adam Mısır’dan geleli çok olmamıştı. Kısa sürede herkesin gönlünde taht kurmuştu.
Olay şöyle oldu Hakim Bey ben anlatayım en baştan;
İnsan çocukken, anasında babasında ne yoksa onu arıyor demek ki.
14-15 yaş da çocuk yaşı bence. Annem sürekli bir evi çekip çevirme telaşında, baba desen ne iş bulsa onun peşinde, kolay değil evde kaç nüfus onun eline bakıyor.
Yani evde a’federsin aşk yok Hakim Bey.
Zaten daha yeni genç
Her aşkın sonu güzel bitmez Bazı aşkların diyeti kandır....
Metin sefanın asker arkadaşıydı aynı durakta taksi şoförlüğü yapıyordular duraklarının karşısında bayan kuaförü vardı ve sevgi burada çalışan kızlardan biriydi
Metin sevgiye tutulmuştu daha ilk gördüğü günden itibaren aşık olmuştu fakat bu aşkı kendinden başka kimseye söyleyemedi
Günler birbirini kovalarken sefa metine aksam konuşalım kardeşim
