Bir dil kurma, söylenleri yaşatma yolunda bunca çabaya karşın, bir gün Tersi ve Yüzü'nü yeniden yazmayı başaramazsam, hiçbir şey başaramamış olacağım, işte benim bulanık inancım. Ne olursa olsun, bunu başaracağımı düşlememe, bu yapıtın odağına bir ananın hayranlık verici sessizliğini, bir adamın da bu sessizliği dengeleyen bir adalet ya da aşkı yeniden bulma çabasını koyacağımı kurmama hiçbir şey engel değil. İşte, yaşamın düşünde gerçeklerini bulan, sonra yitiren adam, ölüm toprağı üzerinde, savaşlar, çığlıklar, adalet ve aşk çılgınlığı, kısacası acının içinden, ölümün bile mutlu bir sessizlik olduğu bu dingin yurda geri dönmek üzere. Sonra işte... Evet, hiçbir şey engel değil düşlememe, sürgün zamanında bile, öyle ya, hiç değilse bunu biliyorum, iyice biliyorum ki, bir insan yapıtı, üzerlerine yüreğin ilk olarak açıldığı, basit ve büyük iki üç imgeyi yeniden bulmak için sanatın dönemeçleri arasında bu uzun yürüyüşten başka bir şey değil. İşte belki de bu nedenle yirmi yıllık çalışmadan, verimden sonra, yapıtımın daha başlamadığı düşüncesiyle yaşamayı sürdürüyorum.
Kendimi burada mahsur kalmış hissediyordum. Kendi evimde bir sürgün.
Zamanın acıları yüzünden denizler ötesinde sürgün olan o genç adamın umutları burada gömülü. Onun arzuları ve sevinçleri burada yok oldu, gözyaşları burada kurudu ve gülümsemesi burada uçup gitti.
Son Sürgün
"bazan derin girdabına dayanır
dıştan gurura benzer ama yok
ruhta ne varsa
ses getiren bir inzivadır"
Yapı Kredi Yayınları