Ve Ataç 2.12.1950’de Ulus’ta şöyle yazıyor:
“Bakıyorum da onun asıl güzel, asıl iyi şiirlerini ananlar olmuyor. ‘Tahattur’, ‘Söz’, ‘İllusion’, ‘Sereserpe’, ‘Cımbızlı şiir’ kimsenin aklına gelmiyor.
“Varsa ‘İstanbul Türküsü’, yoksa ‘İstanbul Türküsü’.
Sayfa 6 - ORHAN VELI'YLE AYNI KADINI SEVMİŞTİK
Hastalık gafleti dağıtır, âhireti düşündürür, ölümü tahattur ettirir...
Madem her vakit ecel gelebilir, eğer insanı gaflet içinde yakalasa ebedî hayatına çok zarar verebilir. Hastalık gafleti dağıtır, âhireti düşündürür, ölümü tahattur ettirir, öylece hazırlanır. Bazı öyle bir kazancı olur ki yirmi senede kazanamadığı bir mertebeyi yirmi günde kazanıyor.
Sayfa 21Kitabı okudu
Kezalik tembellik boş ve meşguliyetsiz bir zihnin kendi kendini yiyip mahv etmesini bâdî olan sefalet hâlinden yalnız istikrah etmek kâfi olmayıp nefsimizi tembellerin hayatını hasudane tahattur etmekten dahi men’ etmek lazımdır.
Sayfa 111Kitabı okudu
Tahattur
Alnımdaki bıçak yarası
Senin yüzünden;
Tabakam senin yadigârın;
"İki elin kanda olsa gel" diyor
Telgrafın;
Nasıl unuturum seni ben,
Vesikalı yârim?
Sayfa 93 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Kim maziyi değiştirmeden anlatabilir ki? Kelimeleşmeyen “zevk-i tahattur”, bir rüya kadar soluk ve fâni. Ama yaşayan insanla, hatırlayan insan aynı mı?
Bu Akif'in sağlığında onun için yazılan tek kitaptı ve Nazif kitabı, Mehmet Âkif’i ben nasıl olsa tanıyacak ve elbette sevecektim. Fakat onun beni tanıyıp sevmesi müşkil idi. Aramızdaki lâyezâl uhuvvet-i fikriyyeyi ihzâr ve te’yid eden sensin. Şu kitabın başına senin her kulağa ve her kalbe mûnis olan faziletli ismini kaydederken, onaltı sene evvel, delâletinle büyük şâire takdim edildiğim mübarek günü, senin ve onun isimlerinizle birlikte bir kere daha tahattur ve tebcil ettim." diyerek kendisine ithaf etmişti. Hemen hemen kimseyi uzun vadeli sevip
hayran olamayan Süleyman Nazif'in Akife sevgisi son nefesini verene kadar devam etmişti.
