İnsanın yaşadığı en acı deneyimler, hiç ummadığı insanlardan gelir. Sığındığımız insanların, sakınmamız gerekenler olduğunu sonradan anlarız. Ama çocuktuk işte; başımıza gelen tüm kötülükler gülümseyerek gelmedi mi?
okumalısın (!)
Bir tecavüz sahnesi düşün. Bizzat senin başından geçiyor. Ama kadın değil, erkeksin! Herhangi bir kuytuda senden daha güçlü bir erkeğin ani ve habersiz saldırısına uğruyorsun. Belki şarap, belki soğan kokan ağzını zor kullanarak ağzına yapıştırıyor. Hırıltılar arasında salyalarını dudaklarına bulaştırıyor.
Uzaklaşmaya çalıştıkça kendine
Bir simitcinin ramazan eylemi
Sabah köşede gelip geçeni umursamayan ama belli bir nezaket ölçüsünde izleyen duruşuyla tezgahının başında görürdüm. Kırık dökük küçük iskemlesine oturmuş tezgahta kalan simitleri düzeltir bulurdum hep. Gelip geçene satıcı gözüyle bakmaz, kendi halinde bir şeylerle oyalanır bulurdum hep. Tanıdık müşterilerinin gözünün içine bakarak “bu sabah da
Çok tanıdık gelmedi mi :)
Annelerin en büyük korkusunun çocuklarının aç kalması olduğuna emindim. Anneme ne desem konuyu yemeğe bağlıyordu.
- "Anneee, ben büyüyünce belki yazar olurum."
- "Sen önce yemeğini ye de bakalım, yazarlık geri kalsın."
- "Bence ben piyano falan çalamam ama belki org çalabilirim, değil mi anne?"
- "Kahvaltını bitir hadi, okula geç kalma."
- "Anneee, Esralar var ya, tatile gidiyorlarmış."
- "O tabağı bitirmezsen sen sokağa bile çıkamazsın, ne tatili?"
- " Anne karnım ağrıyor benim."
- " Yemek yemezsen ağrır tabi."
Yemek, yemek, yemek, yemek!
Sayfa 72
Erkekliğimiz Batsın ..
Bir tecavüz sahnesi düşün. Bizzat senin başından geçiyor. Ama kadın değil, erkeksin! Herhangi bir kuytuda senden daha güçlü bir erkeğin ani ve habersiz saldırısına uğruyorsun. Belki şarap, belki soğan kokan ağzını zor kullanarak ağzına yapıştırıyor. Hırıltılar arasında salyalarını dudaklarına bulaştırıyor.
Uzaklaşmaya çalıştıkça kendine çekiyor
Topluca öldürmeye ya da ölmeye bu denli hazır bir ülkeyi anlamak mümkün değildi.
İnsan hayatının, kendilerininki de dâhil olmak üzere, hiçbir değeri yoktu. Ölün onlar için doğal bir olaydı ve karmaşık bir olaymış gibi algılayanları anlamıyorlardı. Yapılacak tek şey Allah’a sığınmaktı ve kaderde ölmek ya da bir felaket varsa buna engel olmak mümkün değildi.
( Bu ülke size de tanıdık gelmedi mi? )
Svetlana Aleksiyeviç (2015 Nobel Konusmasi)
Nigâr Hacızade
Belaruslu gazeteci-yazar Svetlana Aleksiyeviç, savaşı, şahidin anlatma yükümlülüğünü, edebiyatını, ömrü boyunca yanı başında olan sesleri anlatıyor.
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine: Svetlana Aleksiyeviç’in Nobel Edebiyat Ödülü
Nobel Edebiyat Ödülü’nün bu yılki sahibi Belaruslu yazar Svetlana Aleksiyeviç, 7 Aralık’ta ödül
Ölüm
“ÖLÜM
Hiçbirimiz sevmeyiz bu kelimeyi, duymak bile istemeyiz. Hiçbir zaman hazır değilizdir. Ne zaman, nasıl, kime veya niye geleceğini bilmeyiz.
Bu nedenle korkarız, kabullenemeyiz.
Halbuki çok basittir, zamanı gelen, bu yaşamda süresi biten, saatini dolduran gider. Gerisi yoktur. Bu dünyaya, bu evrene gönderilen bedenin, zamanı dolmuştur.
Biraz uzun ama kesinlikle değer. Rahatsız olan varsa engellesin beni!
Bir tecavüz sahnesi düşün. Bizzat senin başından geçiyor. Ama kadın değil, erkeksin! Herhangi bir kuytuda senden daha güçlü bir erkeğin ani ve habersiz saldırısına uğruyorsun. Belki şarap, belki soğan kokan ağzını zor kullanarak ağzına yapıştırıyor. Hırıltılar arasında salyalarını dudaklarına bulaştırıyor.
Uzaklaşmaya çalıştıkça kendine çekiyor